Επτά Ρωμαίους και δύο Ιουλιέτες χώρεσε μέσα στο «Romeo end Juliet» ο Κωνσταντίνος Ρήγος στην παράσταση που ανεβάζει στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Ο χορογράφος που «σιγά-σιγά στράφηκε στη σκηνοθεσία» προτείνει το έργο του Σαίξπηρ μέσα από ένα σκοτεινό πρίσμα, χωρίς καθόλου ήλιο.

Διανύοντας μια πλούσια χρονιά που ξεκίνησε με «Το κενό αυτοπροσώπως» του Ακη Δήμου και θα ολοκληρωθεί με το τέταρτο θέαμα του κύκλου «Οπερα και Μόδα» της Λυρικής Σκηνής («Dammi I colori» = «Δώσ' μου τα χρώματα» της Ισμας Τουλάτου, στις 19/5 στο Ολύμπια), ο Ρήγος συνεχίζει στον δρόμο του θεάτρου, χωρίς να αφήνει όμως απ' έξω τον χορό.

«Και σήμερα και πάντα. Τα κλασικά έργα είναι ανοιχτά σε κάθε ανάγνωση, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Αλλωστε ο Σαίξπηρ είναι ένας μαγικός ποιητής που παράλληλα λέει πολύ ωραίες ιστορίες».

«Στο ζευγάρι και σε αυτή την αβάσταχτη εφηβεία που είναι πέραν των ορίων και δημιουργεί την ένταση. Η Ιουλιέτα είναι μια επαναστάτρια γιατί αποφασίζει μέσα σε ένα περιβάλλον αστικό να νικήσει οποιαδήποτε συνθήκη και να αποφασίσει για τον εαυτό της, για την τραγωδία, και αυτό την απελευθερώνει. Ο Ρωμαίος είναι ένας ρομαντικός αλλά ταυτόχρονα έχει και τις δύο πλευρές του ανθρώπου, την αρετή και την κακία. Εχει ενδιαφέρον γιατί είναι έφηβοι και βγάζουν αυτά τα συναισθήματα».

«Από τότε που στράφηκα σιγά-σιγά στη σκηνοθεσία προβληματίζομαι και ψάχνομαι γιατί δεν τη γνωρίζω ως είδος, δεν την έχω διδαχθεί. Την ανακαλύπτω σε συνεργασία με όλους τους υπολοίπους επιμένοντας όμως στο τι θέλω και τι δεν θέλω. Μπορεί να μην ξέρω ακριβώς τη διαδικασία αλλά ξέρω τι θέλω στο αποτέλεσμα, τι θέλω από τις ερμηνείες».  

Πώς δουλεύετε με τους ηθοποιούς;

«Δίνω σαφείς οδηγίες, είμαι λεπτομερής. Ο ηθοποιός έχει ανάγκη το θέατρο, κλείνεται πίσω από τον ρόλο για να κάνει θέατρο. Αυτό που ψάχνω εγώ είναι να μην υπάρχει θέατρο αλλά άνθρωποι πάνω στη σκηνή που να συμπεριφέρονται με έναν τρόπο. Στην προκειμένη παράσταση έκανα οντισιόν, εκτός από δύο ρόλους».

«Δεν αναζητώ την κίνηση. Το σώμα υπάρχει πάντα στο θέατρο. Λίγοι χορευτές μπορούν να γίνουν ηθοποιοί γιατί δεν μπορούν να ξεπεράσουν την τεχνική του σώματος. Προσπαθώ να τους κάνω να σωματοποιήσουν αυτό που αισθάνονται, όχι περιγράφοντάς το αλλά βιώνοντάς το. Προσπαθώ να τους πείσω ότι όσο λιγότερο θέατρο τόσο καλύτερα είναι».

«Οχι, όχι. Συζητάω για του χρόνου κάποια πράγματα. Ο χορός είναι απελευθερωτικός. Το θέατρο περιέχει μεγαλύτερη αγωνία. Αν και η αγωνία υπάρχει πάντα ως το τέλος. Θέλω όμως να δω πώς θα λειτουργήσει κάτι ως το τέλος. Δεν έχω την τελειομανία να θέλω να ολοκληρωθεί κιόλας».

«Ολο αυτό συμβαίνει κάπου στο μέλλον, όπου ο έρωτας έχει πια απαγορευθεί. Ο ηγέτης είναι ένα μεγάφωνο και δίνει εντολές. Ολα είναι σκοτεινά. Το καλοκαίρι δεν έχει ήλιο. Ο Ρωμαίος είναι ένας έφηβος που θέλει να ερωτευθεί. Η βία είναι αναπόφευκτη. Οι γονείς είναι απρόσωποι. Το έργο έχει τρεις μορφές εξουσίας».

«Ο ηγεμόνας που είναι τελείως απρόσωπος, οι γονείς που, αν και έχουν πρόσωπο, δεν έρχονται σε επαφή με τα παιδιά ενώ δίνουν εντολές και, τέλος, η παραμάνα και ο ιερέας που αποσκίρτησαν από την εξουσία, ως κωμικά πρόσωπα, και προσπαθούν με έναν μαγικό τρόπο να βοηθήσουν τα παιδιά. Ωστόσο κάθε φορά η κωμωδία χάνεται και οδηγεί στην τραγωδία».

«Ο έρωτας και ο πόνος πάνε μαζί. Γενικότερα ο πόνος με τον άνθρωπο πάνε μαζί. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον πόνο για να μπορέσει να ενεργοποιήσει τα συναισθήματά του. Είναι η ανάγκη των ανθρώπων να βλέπουν τον έρωτα και τις σχέσεις με αυτόν τον τρόπο. Οταν δεν πονάς, δεν ενεργοποιείσαι. Το ιδανικό του έργου είναι ο έρωτας, αλλά από την αρχή ως το τέλος έχει μέσα του την τραγωδία. Κάθε φράση, κάθε σκηνή είναι ένας οιωνός».

«Κοιτάξτε, η κοινωνία είναι σήμερα χειρότερη από αυτό που περιέγραψε ο Οργουελ. Δεν υπάρχει κάτι που να μη μας δείχνει ότι δεν μας παρακολουθούν, ότι δεν μας ελέγχουν, ότι δεν ξέρουν ακριβώς τι γίνεται. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κράτος που να μην ξέρει τι κάνει κάθε πολίτης. Υπάρχει ένα δίπολο υποτυπώδους ασφάλειας και υποτυπώδους ελέγχου. Και αυτό είναι άσχετο με τα κόμματα αλλά  έχει να κάνει με την έννοια της εξουσίας. Οι απειλές, ο φόβος, όλα δημιουργούνται».

«Αν κάποιος θεωρήσει ότι είναι ελεύθερος, είναι ελεύθερος μέσα στο πλαίσιο το δικό του. Με την έννοια της απόλυτης ελευθερίας δεν νομίζω ότι είναι κανείς ελεύθερος. Δεν γίνεται...».

«Δεν ξέρω αν γίνεται να πεθάνει κανείς από έρωτα...».