ΕΘΝΟΣ :Δύο Ιουλιέτες αντιμέτωπες με επτά Ρωμαίους στον Πειραιά από την Αντιγόνη Κάραλη

Δύο Ιουλιέτες αντιμέτωπες με επτά Ρωμαίους στον Πειραιά
Δύο Ιουλιέτες και επτά Ρωμαίοι κατοικούν σε μια παράξενη χώρα. Εκεί τίποτα δεν είναι οικείο: τα τοπία στερούνται ομορφιάς, ήλιος ποτέ δεν ξημερώνει, η μουσική ενοχλεί αντί να ευφραίνει, ο ρομαντισμός χλευάζεται, το «μάτσο» εξαίρεται, ο έρωτας απαγορεύεται, το μίσος επιβάλλεται απ' την παράδοση και η εξουσία -αόρατη, μα πανταχού παρούσα- προάγει και τιμωρεί ταυτόχρονα το ξέσπασμα της βίας.
«Είναι σαν να έχω μια δίδυμη αδελφή που προχωράμε μαζί...», λέει η Κίττυ Παϊταζόγλου, και η Δανάη Επιθυμιάδη με την οποία μοιράζονται τον ρόλο της Ιουλιέτας, προσθέτει: «Aποτελεί μεγάλη μου χαρά να συ
«Είναι σαν να έχω μια δίδυμη αδελφή που προχωράμε μαζί...», λέει η Κίττυ Παϊταζόγλου, και η Δανάη Επιθυμιάδη με την οποία μοιράζονται τον ρόλο της Ιουλιέτας, προσθέτει: «Aποτελεί μεγάλη μου χαρά να συνεργάζομαι με την Κίττυ, μια ηθοποιό που ανέκαθεν εκτιμούσα» 
Στον δυσοίωνο αυτόν τόπο, όπου η δημόσια τάξη διασαλεύεται κάθε μία νύχτα, ένα ζευγάρι πάει κόντρα στην παράδοση και επαναστατεί με τον δικό του τρόπο. Tι μπορεί να συμβεί όταν όλα ανατρέπονται; Οταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι πάει κόντρα στην παράδοση και επαναστατεί με τον δικό του τρόπο; Τι φέρνει αυτή η επανάσταση; Και ποιος θα συνεχίσει την παράδοση;
Τετρακόσια χρόνια από τον θάνατο του Σαίξπηρ και 450 χρόνια από τη γέννησή του, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή για το κλασικό λυρικό κείμενο «Ρωμαίος Ιουλιέτα», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, στη μετάφραση του Δ. Βικέλα και με μια ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών. Πάθη, έρωτες, αντιζηλίες, μίση, ιστορίες ζωής, ζωντανεύουν στη σκηνή, στις 19 Φεβρουαρίου, σε μια παράσταση με ζωντανή μουσική όπου τα συναισθήματα απογειώνονται, αφού εν αρχή ην ο έρωτας.
«Σε ένα μελλοντολογικό περιβάλλον, όχι επιστημονικής φαντασίας, που πιο πολύ προσομοιάζει σε οργουελικό τοπίο, ο έρωτας απαγορεύεται. Κι όχι μόνο ο έρωτας. Οι απαγορεύσεις είναι στην ημερησία διάταξη, την ώρα που υπάρχει αυτή η νεολαία η οποία δημιουργεί συμπλοκές, κάνει φασαρίες, για να διατηρηθεί η τάξη των πραγμάτων ανάμεσα στα δύο θέλω: των Καπουλέτων και Μοντέγων. Σε αυτό το δυσοίωνο περιβάλλον ένας έρωτας γεννιέται» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος διατηρώντας τη σαιξπηρική ιστορία, «περιόρισε» τα πρόσωπα, επιλέγοντας να κρατήσει όλους τους νέους ηλικιακά ήρωες του έργου καθώς και τους ρόλους της Παραμάνας και του Πατέρα Λαυ
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος διατηρώντας τη σαιξπηρική ιστορία, «περιόρισε» τα πρόσωπα, επιλέγοντας να κρατήσει όλους τους νέους ηλικιακά ήρωες του έργου καθώς και τους ρόλους της Παραμάνας και του Πατέρα Λαυρέντιου
Διατηρώντας τη σαιξπηρική ιστορία και την ιστορική εξέλιξη του μύθου, «περιόρισε» τα πρόσωπα, επιλέγοντας να κρατήσει όλους τους νέους ηλικιακά ήρωες του έργου (Ρωμαίος, Ιουλιέτα, Μπενβόλιο, Μερκούτιο, Τιβάλτο κ.ά.).
Οπως και τους ρόλους της Παραμάνας και του Πατέρα Λαυρέντιου, που είναι «αφενός κωμικά πρόσωπα αφετέρου οι σύνδεσμοι της νεολαίας με την εξουσία». Οπου η «εξουσία» μεταφράζεται στους γονείς και στον ηγεμόνα της Βερόνας. Οι μοναδικοί γονείς που έχουν λόγο στην παράσταση είναι αυτοί της Ιουλιέτας (εμφανίζονται σε οθόνη), ενώ ο ηγεμόνας είναι μια φωνή που από τα μεγάφωνα κάνει ανακοινώσεις.
«Ηθελα να φτιάξω μια σκαλέτα εξουσίας, η οποία ξεκινάει από τον ηγεμόνα που είναι χωρίς εικόνα, συνεχίζεται με τους γονείς που είναι μόνο εικόνα και φτάνει στην Παραμάνα και στον Πατήρ Λαυρέντιο που τους βλέπουμε ζωντανούς στη σκηνή», σύμφωνα με τον Κ. Ρήγο. Τα παιδιά θέλουν να «αποστασιοποιηθούν από τους γονείς. Η Ιουλιέτα περιέχει τα πολλά πρόσωπα της γυναίκας? Ολο το έργο είναι ειδωμένο από την πλευρά της» τονίζει ο ίδιος. Γι' αυτό και «κρατάω τους γονείς της, αυτούς οι οποίοι πιέζουν την όλη κατάσταση για να φτάσει στα άκρα.
Η Ιουλιέτα δεν θέλει να μεταμορφωθεί σε μια ψυχρή, λογική εκτελέστρια της διατήρησης του φέουδου και της κυριαρχίας της οικογένειάς της. Ως εκ τούτου επαναστατεί απέναντι στην οικογένειά της, διεκδικώντας τον έρωτα που επιθυμεί η ίδια. Και στο τέλος συνειδητά αυτοκτονεί πάνω από τη σορό του Ρωμαίου» προσθέτει.
«Ο Ρωμαίος, την ώρα που όλα τα άλλα αγόρια μεγαλώνουν για να σκοτώσουν τον αντίπαλο, εκείνος είναι ένας ρομαντικός ήρωας που διαβάζει κι ερωτεύεται».
Ολα τα αγόρια της παράστασης γίνονται κάποια στιγμή Ρωμαίοι: «Υπάρχει μια αλληλουχία Ρωμαίων, περνάμε από τον έναν στον άλλο». Οσο για τις Ιουλιέτες, «φορώντας το ίδιο ρούχο, το μόνο που αλλάζει είναι το πρόσωπο. Σαν να ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η ηρωίδα, ενώ βγαίνει από την άλλη αλλιώς. Η μια αποτελεί τη συνέχεια της άλλης. Εχουν δέσει σκηνικά. Με εντελώς διαφορετικό τρόπο ερμηνείας οι δύο Ιουλιέτες, αν και με διαφορετική ψυχοσύνθεση, κρατούν τον άξονα του ρόλου» καταλήγει ο Κ. Ρήγος.
«Τοποθετώ την ιστορία σε ένα μελλοντολογικό περιβάλλον, όχι επιστημονικής φαντασίας, που πιο πολύ προσομοιάζει σε οργουελικό τοπίο, με τον έρωτα να απαγορεύεται»
Κ. Ρήγος

Κίττυ Παϊταζόγλου - Δανάη Επιθυμιάδη
«Πολύ πιο εύκολα θα θυσίαζε κάποιος τη ζωή του για οικονομικούς λόγους παρά στον βωμό του έρωτα» 
Οι δύο Ιουλιέτες της παράστασης, η Κίττυ Παϊταζόγλου και η Δανάη Επιθυμιάδη, καταθέτουν κάποιες σκέψεις τους για τον ρόλο και την παράσταση.
Η Ιουλιέτα «είναι ένα παιδί της ηλικίας της που ζει σ’ έναν κόσμο σκοτεινό και παράδοξο. Κάποια στιγμή μπροστά στον έρωτα θα συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει περιθώριο για παιδικότητα. Θα θελήσει η ίδια να ορίσει τη μοίρα της, και θα πάρει αποφάσεις, τη μια μετά την άλλη, αμετάκλητα. Δεν υπάρχει επιστροφή» λέει η Κίττυ Παϊταζόγλου.
Μέσα από τη ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου «το ρομαντικό στοιχείο βγαίνει από την ορμητικότητα της νιότης, τη βιαιότητα της κατάστασης και την ανάγκη του ανθρώπου να επαναστατήσει κόντρα στις βεβαιότητες και τον χρόνο».
«Η όλη σύλληψη της παράστασης αντιστέκεται στο προφανές» σημειώνει η Δανάη Επιθυμιάδη. Τον σκηνοθέτη «τον ενδιαφέρει να φανεί η αγριότητα της εφηβείας σ΄ένα άχρονο, δυστοπικό περιβάλλον, σε αντίστιξη με την ένταση ενός πρωτόγνωρου, ολοκληρωτικού έρωτα. Εναν έρωτα που νικάει, καίγοντας τα πάντα. Ακόμα και τους ίδιους. Οι ήρωες προτιμούν να πεθάνουν ελεύθεροι παρά να ζήσουν μια ζωή που δεν επιλέγουν. Εκεί, κατά τη γνώμη μου, έγκειται όλος ο ρομαντισμός του έργου».
Δύο ηθοποιοί για έναν ρόλο. Πώς το βιώνουν; «Ανακούφιση είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να απαντήσω» αναφέρει η Δ. Επιθυμιάδη. «Είναι ένας τόσο ''μεγάλος'' ρόλος σ' ένα τόσο σπουδαίο έργο που τίποτα από ό,τι κάνουμε δεν μπορεί να είναι αρκετό. Αποτελεί μεγάλη μου χαρά να συνεργάζομαι με την Κίττυ, μια ηθοποιό που ανέκαθεν εκτιμούσα και η οποία, εκτός από πολύ καλή ηθοποιός, είναι και εξαιρετική συνάδελφος».
Η Κ. Παϊταζόγλου αισθάνεται.... «σαν να έχω μια δίδυμη αδελφή που προχωράμε μαζί. Από την οποία δεν μπορώ να ξεφύγω αλλά την έχω κι ανάγκη. Κάθε της κίνηση με καθορίζει και το ανάποδο. Χαίρομαι που είμαστε με τη Δανάη μαζί σε αυτό. Κλέβω κομμάτια της και της δίνω δικά μου».
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ακολούθησαν την καρδιά τους, πηγαίνοντας κόντρα σε μια ολόκληρη κοινωνία κι επέλεξαν να θυσιαστούν. Σήμερα η εποχή ευνοεί τέτοιου είδους έρωτες; «Πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι έρωτες. Και μιλάμε για στιγμές κατακόρυφες όπου οι άνθρωποι τολμούν να τα θυσιάσουν όλα για όλα, για κάποιο άλλο πλάσμα. Εκείνη η στιγμή μετράει. Τώρα αν αυτό θα διαρκέσει λίγο, πολύ ή για πάντα είναι άλλο έργο. Είναι αγάπη, γλυκιά συνήθεια, άγια υπομονή. Ή μπορεί κι έρωτας ακόμη» απαντά η Κ. Παϊταζόγλου.
«Νομίζω ότι όλοι έχουμε έναν Ρωμαίο ή μια Ιουλιέτα μέσα μας, την πρώτη φορά που ερωτευόμαστε! Πριν αρχίσουμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες αυτών που ''μας κάνουν'' και αυτών που ''δεν μας κάνουν''. Την υπέροχη και αθώα εποχή που δεν έχουμε καν ''τύπο''» υποστηρίζει η Δ. Επιθυμιάδη. Από την άλλη, «σε μια μη-ρομαντική εποχή που επαναπαυόμαστε συχνά στο να διηγούμαστε τη ζωή μας παρά να τη ζούμε, πολύ πιο ''εύκολα'' θα θυσίαζε κάποιος τη ζωή του για οικονομικούς λόγους παρά στον βωμό του έρωτα, όπως έκαναν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα».
Η μετάφραση είναι του Δημήτριου Βικέλα, η σκηνοθεσία, η χορογραφία και η σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Η δραματουργική επεξεργασία της Ερις Κύργια, τα κοστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη, ο σχεδιασμός ήχου του Studio 19 και οι φωτισμοί του Χρήστου Τσόγκα. Βοηθός σκηνοθέτη: Ελενα Σκουλά, Αγγελος Παναγόπουλος. Συμμετέχουν (αλφαβητικά): Αλ. Αχτάρ, Δ. Επιθυμιάδη, Γ. Καραούλης, Αν. Καραχανίδης, Γ. Κατσής, Π. Μπρατάκος, Κ. Παϊταζόγλου, Κ. Πλεμμένος, Αν. Σταμόπουλος. Πατήρ Λαυρέντιος: Ιερώνυμος Καλετσάνος. Παραμάνα: Αρτεμις Μπόγρη (μέτζο σοπράνο) / Λητώ Μεσσήνη (υψίφωνος).
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
  • i05a0126rjromeoendjuliet_(1)

FOLLOW US

Youtube Instagram
Gravity custom web