Ποια είναι η δική σου ιδέα της τέλειας ευτυχίας;
Δεν πιστεύω στην τέλεια ευτυχία, αλλά κάτι που ίσως να την πλησίαζε θα ήταν ένα καλομαγειρεμένο γεύμα μαζί με τη σύντροφό μου και τα σκυλιά μας στον καναπέ, μετά από μία παραγωγική ημέρα.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Η ιδέα των γιγάντιων maelstroms και των μαύρων τρυπών, ή η ξαφνική, πραξικοπηματική επιβολή ενός οργουελικού καθεστώτος.

Ποιο χαρακτηριστικό αποδοκιμάζεις περισσότερο στον εαυτό σου;
Τη σχεδόν παθολογική μου τελειομανία.

Ποιο χαρακτηριστικό αποδοκιμάζεις περισσότερο στους άλλους;
Τη φιλοδοξία.

Ποιον ζωντανό άνθρωπο θαυμάζεις περισσότερο;
Τη σύντροφό μου.
      
Ποια είναι η μεγαλύτερή σου δαπάνη;
Ο χρόνος που αφιερώνω στη δουλειά μου.
             
Ποια είναι η ψυχική σου διάθεση τώρα;
Ένα κράμα ανησυχίας, ενεργητικότητας και απάθειας.
             
Ποια θεωρείς ως την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;
Την πρωτοτυπία.

Σε ποιες περιπτώσεις λες ψέματα;
Όταν απαντάω ερωτηματολόγια σαν αυτό.

Τι δεν σου αρέσει περισσότερο στην εμφάνισή σου;
Όσα παλιότερα δεν μου άρεσαν τα έχω πλέον αποδεχτεί.

Ποιον ζωντανό άνθρωπο απεχθάνεσαι περισσότερο;
Αυτόν που μεταφράζει την άγνοιά του για το διαφορετικό σε φόβο, κι εν τέλει σε επιθετικότητα.

Ποια αξία σου αρέσει περισσότερο σε έναν άνδρα;
Η επαφή με τα χαρακτηριστικά του τα οποία είθισται να θεωρούνται περισσότερο γυναικεία. 

Ποια αξία σου αρέσει περισσότερο σε μία γυναίκα;
Η επαφή με τα χαρακτηριστικά της τα οποία είθισται να θεωρούνται περισσότερο αντρικά.

Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείς περισσότερο;
«Αυτονόμηση», «concept» και «context».

Τι ή ποιος είναι ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή σου;
Ο καφές. Αλλά μπορεί και οι θεωρίες συνωμοσίας.

Πότε και πού αισθανόσουν πιο ευτυχισμένος;
Την τελευταία φορά που απόλαυσα το θέαμα ενός ψηλού δέντρου με φόντο έναν μουντό, συννεφιασμένο ουρανό.

Ποιο ταλέντο θα ήθελες να έχεις περισσότερο;
Του να είμαι πιο ετοιμόλογος.

Αν θα μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου τι θα ήταν;
Θα ήθελα να μπορώ να διαλέγω ανάμεσα σε εναλλακτικές χωρίς αυτό να συνεπάγεται πάντα μία σχεδόν ψυχαναγκαστική ανάλυσή τους, κι επομένως χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγω σε ελιγμούς ώστε να το αποφεύγω εξ αρχής.

Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά σου;
Το ότι μπορώ να κουνήσω τα αυτιά μου.

Αν πέθαινες και ερχόσουν ως άνθρωπος ή ως ζώο τι θα επέλεγες;
Θα ήθελα να πω ζώο, αλλά φοβάμαι ότι θα ήταν βαρετά.

Πού θα ήθελες να ζεις;
Σε μία επαυξημένη πραγματικότητα, ως μεταφορτωμένη συνείδηση. Νομίζω.

Ποιο από τα πράγματά σου θεωρείς ως θησαυρό σου;
Τις αναμνήσεις μου, οι οποίες αν μη τι άλλο συγκροτούν την ταυτότητά μου.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η χειρότερη μορφή δυστυχίας;
Μία ζωή χωρίς αγάπη, υπό οποιαδήποτε έννοια.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Ολοένα και περισσότερο, η μαγειρική.

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που σε έχει σημαδέψει στη ζωή σου;
Η απλότητα.

Τι εκτιμάς περισσότερο στους φίλους σου;
Το χιούμορ, όπως και το να είναι καλοί συζητητές.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς, καλλιτέχνες, ποιητές;
Ενδεικτικά και μόνο, τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι: Fyodor Dostoyevsky, Franz Kafka, HP Lovecraft, Pina Bausch, Andrei Tarkovsky, Aphex Twin, Jorge Luis Borges, TS Eliot, Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Ποιος είναι ο ήρωάς σου στα βιβλία;
Ο Leopold Bloom από το Ulysses του James Joyce — πάντα μου θύμιζε έναν μοντέρνο Homer Simpson.

Με ποια ιστορική φιγούρα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Με καμμία.

Ποιοι είναι οι ήρωές σου στην πραγματική ζωή;
Δεν πιστεύω στους ήρωες.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου ονόματα;
«Βάκχος» και «Μάγια».

Τι δεν σου αρέσει;
Τα διλήμματα. Και τα κουνούπια. Και το να αρρωσταίνω.

Για τι έχεις μετανιώσει περισσότερο;
Για τις φορές που έκανα ότι δεν ήξερα πως ως αποτέλεσμα μίας επιλογής μου μπορεί να πληγωθεί κάποιος άλλος.

Πώς θα ήθελες να πεθάνεις;
Επιλέγοντάς το.

Ποιο είναι το motto σου;
Θα οικειοποιηθώ το «What we observe is not nature itself, but nature exposed to our method of questioning», του Werner Heisenberg.

---

Ο Αναστάσης Στρατάκης (γεν. 1985) ζει και εργάζεται μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκθέσεις όπως: «Still Here Tomorrow», Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Αθήνα (2019)· Les Rencontres Internationales, Louvre Auditorium, Centre Pompidou, Forum des images, Le Carreau du Temple, Cité internationale des arts, Παρίσι / Haus der Kulturen der Welt, Βερολίνο (2019/16)· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος», Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Κίνας (NAMOC), Πεκίνο, σε συνεργασία με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα (2018)· «Abracadabra», 6η Διεθνής Biennale Mόσχας Νέων Καλλιτεχνών, σε επιμέλεια Lucrezia Calabrò Visconti (2018)· «Epilogue», Kunstverein Herdecke, σε επιμέλεια Απόστολου Παλαβράκη (2017)· «The Equilibrists», σε οργάνωση New Museum, Νέα Υόρκη και Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, Αθήνα, σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, σε επιμέλεια Gary Carrion-Murayari και Helga Christoffersen με τον Massimiliano Gioni (2016)· 13η Biennale της Λυών (2015)· 4η Biennale Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2014)· «Εκ Nέου: Μια νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών», Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα (2013) και έχει εκτεθεί σε χώρους όπως το MOMus Πειραματικό Κέντρο Τεχνών (2017), το Musée d’art contemporain de Lyon (2016), το Fondazione Giorgio Cini, Βενετία (2015) και το MOMus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2014). Έργα του συμπεριλαμβάνονται σε σημαντικές ιδιωτικές και ιδρυματικές συλλογές μεταξύ των οποίων είναι η Συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα, του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, του Borusan Contemporary στην Κωνσταντινούπολη και η Συλλογή Michael Haas στο Βερολίνο. Το 2018 επιλέχθηκε από την ARTWORKS για το 1ο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

Η δουλειά του Αναστάση Στρατάκη βασίζεται στην έρευνα καθώς και στην ίδια τη διαδικασία παραγωγής, εστιάζοντας συχνά στην υλικότητα μέσων όπως το σχέδιο, η φωτογραφία, το video ή οι εγκαταστάσεις. Μέσω συστημάτων τα οποία αμφισβητούν τους μηχανισμούς της αναπαράστασης και της αναπαραγωγής, ο Στρατάκης διερευνά ζητήματα όπως οι πολιτικές της εικόνας ή η συγκρότηση ταυτοτήτων, εξερευνώντας διαρκώς τα όρια μεταξύ προσωπικού και πολιτικού. Η πρακτική του βασίζεται συχνά στην οικειοποίηση και παραποίηση προϋπάρχοντος αρχειακού υλικού, έτσι ώστε να το επαναπροσδιορίσει σε εναλλακτικά, ψευδοϊστορικά πλαίσια.