Συνέντευξη: Θεοδωρα Τζήμου - Χάρης Φραγκούλης στο «Το τραμ με το όνομα Πόθος» // tospirtonet

Οι δύο πρωταγωνιστές μιλούν για τη νέα σκηνοθετική δουλειά του Μιχαήλ Μαρμαρινού.

 

Main_slider

Δύο από τους πρωταγωνιστές της παράστασης «Το τραμ με το όνομα Πόθος» σε σκηνοθεσία τουΜιχαήλ Μαρμαρινού μιλούν για τον έρωτα, τις σχέσεις, τους ρόλους που έχει ένας άνδρας και μία γυναίκα μέσα στο πάθος και τον πόθο που γεννάει η ένωση. Δύο ταλαντούχοι καλλιτέχνες προετοιμάζονται με ενθουσιασμό για μία από τις πολυαναμενόμενες παραστάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν και εξηγούν γιατί είναι μεγάλη η χαρά τους που γίνονται επιβάτες σε αυτό το τραμ.

ΘΕΟΔΩΡΑ ΤΖΗΜΟΥ
«Το Τραμ με το όνομα Πόθος» και η συνεργασία με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό...
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ο δάσκαλός μου. Σε αυτόν χρωστάω οποιαδήποτε σχέση έχω με το θέατρο. Έχουμε δουλέψει πολύ μαζί και αυτή η συνάντηση μου προκαλεί μεγάλη χαρά. Ο τρόπος που δουλεύει και σε «βάζει» μέσα σε κάθε έργο, σε κάθε παράσταση, έχει προσωπικές δυσκολίες. Σε αναγκάζει να δουλέψεις πολύ και να εξερευνήσεις. Βρίσκεσαι σε ένα πεδίο ανακάλυψης καινούριων πραγμάτων και με τον εαυτό σου αλλά και με όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου.

Τι σημαίνει ο ρόλος και η συμπεριφορά της Στέλλας σε αυτό το έργο;
Η Στέλλα είναι μία πολύ ξεχωριστή γυναίκα. Έχει μία ισχυρή δυναμική σαν πρόσωπο αν και φαίνεται να παριστάνει τον σάκο του μποξ, μ’ έναν τρόπο. Όμως δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν είναι και δεν γίνεται υποχείριο καταστάσεων και προσώπων. Επιλέγει να συμπεριφέρεται, όπως συμπεριφέρεται, και να χειρίζεται μια κατάσταση ανάμεσα σε δύο άλλους ήρωες εξαιτίας της αγάπης, της αθωότητας και της αφοσίωσης. Και στο έργο, όπως και στην ζωή, είναι πολύ δύσκολη η ακραία αφοσίωση….

Αναγνωρίζεις τη Στέλλα στην προσωπική σου ζωή; Στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους; Ποιον ρόλο παίρνεις και πώς συμπεριφέρεσαι;
Στις σχέσεις μου δεν είμαι από αυτούς που παίρνουν έναν σταθερό ρόλο σε σχέση με τους άλλους. Είμαι αρκετά εύπλαστη. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, ισχύει για όλους. Κάθε φορά ο ρόλος και ο τρόπος αλλάζουν καθώς όλα έχουν να κάνουν με τις συνθήκες, με το πώς είναι και πώς συμπεριφέρεται ο κάθε άνθρωπος.

Οι γυναικείοι ρόλοι του «Τραμ με το όνομα πόθος» τι έχουν να πουν για τις γυναίκες... γενικώς;
Οι γυναίκες επιλέγουν- σε κάθε σχέση, σε κάθε περίσταση- για το αν θα υποκύψουν και πώς θα συμπεριφερθούν. Όλα είναι δική τους επιλογή. Αυτό που λένε οι γυναικείοι χαρακτήρες του έργου είναι ότι κάθε επιλογή είναι μία προσωπική απόφαση. Με έναν τρόπο επιλέγουμε που είμαστε και τι συμβαίνει γύρω μας... ακόμα και αν αυτό δεν γίνεται ή δεν φαίνεται ότι γίνεται συνειδητά.

Πώς λειτουργεί και πώς πετυχαίνει μία ερωτική σχέση;
Είναι μία διαδικασία. Κάθε μέρα προσπαθείς να γνωρίσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου. Πρέπει και οι δύο να βρίσκονται, να λειτουργούν και να επιτρέπουν ένα άγνωστο πεδίο. Ένα πεδίο που θα εξερευνούν και θα ανακαλύπτουν μέρα με τη μέρα και οι δύο πλευρές. 

Ποιος από τους δύο είναι ο πιο ισχυρός; Ο άντρας ή η γυναίκα;
Φαινομενικά, ενεργειακά αυτός που φαίνεται πιο ισχυρός, ή μάλλον διαφορετικός, είναι ο άντρας που εκ των πραγμάτων έχει το ρόλο του κυνηγού. Όμως  όλοι είμαστε άνθρωποι και στις ανθρώπινες σχέσεις πάντα υπάρχει κάποιος που φαινομενικά διαχειρίζεται τον τρόπο που λειτουργεί και εξελίσσεται η σχέση. Όμως και ο θύτης και το θύμα συμπεριφέρονται έτσι από επιλογή.

«To τραμ με το όνομα Πόθος», γιατί παρουσιάζεται και τι αξία έχει αυτή την εποχή;
Η συνάντηση με αυτόν τον ιδιαίτερο κόσμο του Τένεσι Ουίλιαμς έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αξίζει να μπεις σε αυτόν και να κάνεις το ταξίδι. Είτε είσαι μέσα στο ρόλο του ηθοποιού είτε απ έξω στο ρόλο του θεατή.

Επιδιώκεις την αποδοχή και το χειροκρότημα για τη Στέλλα;
Το θέλω, το επιδιώκω και μου αρέσει αλλά δεν με απασχολεί εξ αρχής, δεν είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου. Η προσωπική ανάγκη  με καθοδηγεί είναι να συναντηθώ με αυτόν τον κόσμο και να μπορέσω να μιλήσω αυτή τη γλώσσα. Όταν μια παράσταση είναι πολύ καλή όλα είναι στην θέση τους. Δεν την σκέφτομαι μόνη της, κοιτάω το σύνολο.

ΧΑΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
Η χαρά και οι απαιτήσεις του «Τραμ με το όνομα Πόθος»... 
Απαιτητικό είναι το θέατρο, όχι μόνο αυτή η παράσταση. Ζητάει κάτι... πάντα. Δεν το λέω με κάποιου είδους ηθικής απέναντι στην τέχνη, το λέω τσαγκάρικα- εκ των πραγμάτων- για να γίνει η δουλειά. Η χαρά έχει σχέση με τους ανθρώπους. Συνεργάστηκα με τον Μιχαήλ στον «Δον Ζουάν» και η συνεργασία μας επαναλαμβάνεται. Είναι δώρο αυτή συνύπαρξη, όχι μόνο μαζί του, αλλά και με όλους τους συντελεστές της παράστασης. Άλλωστε τη δουλειά την κάνουν οι άνθρωποι.

Τι ζητάει το έργο και εσύ πόσο διαθέσιμος είσαι να δώσεις το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Το έργο είναι Τένεσι Ουίλιαμς είναι ιδιαίτερο. Όλα τα πρόσωπα του είναι κομμάτια της δικής του ψυχής. Όσο πιο σπουδαίος είναι ο συγγραφέας τόσο πιο πολύ είναι μέσα στο έργο. Όλα τα πρόσωπα είναι ο δικός του εαυτός- όχι κομμάτια- με άλλες συνθέσεις και άλλα χρώματα. Καλείσαι λοιπόν να τον ανακαλύψεις και να συνομιλήσεις μαζί του. Αυτό ζητάει. Να μιλήσεις με έναν άνθρωπο με ιδιαιτερότητες,  με φοβερή δίψα για ζωή και με μία πολυπλοκότητα στο κεφάλι και την ψυχή του. Μια πολυπλοκότητα που ανυψώνει το ζητούμενο και το αποτέλεσμα.

Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι μικρός ή ανεπαρκής για να ανταπεξέλθεις σε αυτά τα σημαντικά έργα;
Ανεπαρκής; Συνέχεια. Δεν το λέω από μετριοφροσύνη ή «ψυχολογικά», ότι αυτή η ανεπάρκεια συνοδεύεται από μία κατάπτωση ή θλίψη ή στεναχώρια. Η ανεπάρκεια υπάρχει παντού και είναι μια αγκαλιά. Ποτέ δεν είμαστε τέλειοι, δεν είναι εφικτό να χωρέσουμε όλο το μεγαλείο ενός σημαντικού έργου. Μας εμποδίζουν, με εμποδίζουν η ματαιοδοξία, η ζήλια και η μικροπρέπεια. Αυτά είναι άλλωστε τα εμπόδια προκειμένου να δεις τον άλλον και να τον αγαπήσεις. Συνεχώς βασανίζομαι από όλα αυτά και τότε νιώθω ανεπαρκής.

Ματαιόδοξος, ζηλιάρης και μικροπρεπής είσαι στις σχέσεις σου;
Είμαι. Μπορώ να διακρίνω πολλά τέτοια κομμάτια του εαυτού μου και σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα που δεν μπορώ να διακρίνω.

Όλα αυτά τι κάνουν σε μία σχέση;
Εξαρτάται. Γίνονται εμπόδια και κάνουν δύσκολο το να αγαπήσεις, να αφεθείς και να χωρέσεις. Να καταλάβεις τον εαυτό σου. Ορισμένες φορές αν τα παρακάμψεις ή αν κάνεις ότι έχουν λυθεί δημιουργείται ένα πράγμα πολύ πιο ανυπόφορο και παραμορφωτικό και χάνετε η μπάλα.

Τον έρωτα και την ένταση σε μία σχέση, τον πόθο και τη λαγνεία τα έχεις ζήσει όπως θα ήθελες;
Σίγουρα έχω νιώσει ερωτευμένος, έχω νιώσει πάθος και αυτό γεννάει  μία λύτρωση. Δεν μπορώ όμως να πω «αυτό το έχω ζήσει, είμαι εντάξει, πάμε για κάτι άλλο». Δεν μπορώ να πω «έχω ζήσει τον έρωτα και ξέρω τι είναι». Λέω «έχω ζήσει τον έρωτα και δεν ξέρω τι είναι».  Τώρα όσον αφορά τον πόθο και τη λαγνεία, δεν τα διαχωρίζω. Το ένστικτο με το αίσθημα είναι πολύ πιο μπλεγμένα. Είναι λέξεις για να συνεννοηθούμε Ακόμα και το ένστικτο να πας να πιεις νερό γιατί διψάς προκύπτει από το αίσθημα ότι θέλεις να ζήσεις. Το να θέλεις να χτυπήσεις κάποιον ή να του φας το κορμί δεν είναι ξεχωριστό από το αίσθημα. Δεν είναι ένα πράγμα μόνο του, αυτά είναι μαζί.

Το να χτυπήσεις κάποιον και σε συνδυασμό με την ενασχόλησή σου με το μποξ. Σε βάζει στη διαδικασία να σε δεις κάπως που μπορεί να τρομάξεις; Σου βγάζει κάποιο ασυνήθιστο και αναπάντεχο ένστικτο;
Δεν είναι βίαιο άθλημα το μποξ. Η εικόνα δύο ανθρώπων να χτυπιούνται δημιουργεί τη λάθος εντύπωση. Η βάση του είναι «το να δεις το άλλον καθαρά». Να δεις πώς κουνιέται ο άλλος, να δεις πώς κινείται για να αποφύγεις και να αποφύγει τη γροθιά. Ακόμα βλέπεις και σε μεγαλύτερο βάθος. Διακρίνεις αν φοβάται, ποιος είναι, τι μπορεί ή τι δε μπορεί να κάνει. Κάτι λοιπόν που σε αναγκάζει να κοιτάξεις βαθιά και να καταλάβεις κάτι αποκλείεται να είναι τόσο βίαιο. Η βία γεννιέται σε αυτές τις στιγμές της ζωής μας που αρνούμαστε να δούμε τον άλλον άνθρωπο. Όταν δεν μπαίνουμε στον κόπο, όταν φοβόμαστε να δούμε τον εαυτό μας ή επειδή βαριόμαστε. Και ναι! Έχω δει τον βίαιο εαυτό μου σε στιγμές και έχω τρομάξει.

Έχεις κάνει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Έχω κάνει πράγματα και έχω τρομάξει με αυτά. Αλλά δεν έχω μετανιώσει, αν το πω αυτό θα είναι ψέματα.

Καλλιτεχνικά έχεις ακούσει πολύ καλά λόγια, με αποδοχή και με καλή αντιμετώπιση. Αυτό σε έχει βάλει στη διαδικασία να το πάρεις πάνω σου, να πάρουν τα μυαλά σου αέρα;
Η αποδοχή είναι ανακουφιστική. Ό,τι είναι πολύ ανακουφιστικό σαν ποσοστό μπορεί να είναι και πολύ κακό σε σχέση με το τι σε κινητοποιεί. Αν εξαρτηθείς από αυτό και κάνεις τα πάντα για να γίνεις αποδεκτός στερείς κάτι από τον εαυτό σου. Μπορείς να προστατευτείς μόνο αν γουστάρεις πολύ να παίζεις. Από την αγάπη και την ανάγκη σου να παίζεις, να σκαλίζεις τον εαυτό σου μπροστά στον άλλον. Το νταραβέρι με το κοινό και τον σκηνοθέτη δημιουργεί την ανάγκη να ικανοποιήσεις τους άλλους. Σκαλίζεις την ψυχή σου λοιπόν μπροστά τους και η αποδοχή –όταν υπάρχει- είναι ανακουφιστική. 

Ματαιόδοξος είσαι;
Είμαι. Όμως η ισχυρή ματαιδοξία μπορεί να υπάρχει και να σε προσγειώνει διαρκώς, να είναι καλή. Γουστάρω το μπράβο και την αναγνώριση. Δεν είμαι ανώμαλος για να μην γουστάρω Αυτό όμως  που με σώζει είναι η αληθινή αγάπη για αυτό που κάνω. Θέτουμε την κουβέντα με το ερώτημα «καβάλησες το καλάμι»; που αυτό είναι το καλάμι που σου φορτώνουν. Στο εμφανίζουν και λένε ή καλείσαι εσύ να πεις αν το καβάλησεις ή όχι. Δεν υπάρχει μόνο ένα καλάμι στην ζωή, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Υπάρχει κάτι προσωπικό, δικό σου ανεξάρτητο από το καλάμι. Κι αν αυτό υπάρχει σώζεσαι από το καλάμι.

Τι έχει διαμορφώσει και καθορίσει αυτό που είσαι;
Δεν ξέρω. Θεωρώ ότι όλοι είμαστε μια σαλάτα του κόσμου σε συνδυασμό με τα γονίδιά μας. Πρωτοστάτες σε αυτή τη σαλάτα είναι τα δύο βαθιά τραύματά μας. Η μαμά και ο μπαμπάς μας.

Η δική σου σχέση με αυτούς;
Ξεχωριστή και γεμάτη με αγάπη. Όμως- στον πυρήνα της- η σχέση όλων με τους γονείς μας είναι τραυματική. Και είναι τραυματική είτε επειδή δεν υπάρχει- σε κάποιες περιπτώσεις η αγάπη- είτε, όταν υπάρχει,  πονάει το γεγονός ότι δεν μπορεί- εκ των πραγμάτων- να διαρκέσει για πάντα. Το τραύμα μπορεί να σε σκοτώσει αλλά και να σε κάνει δημιουργικό, με ηδονή και χαρά. Το τραύμα είναι το αίμα και η ζωή σου. Είναι η πιο καθοριστική σχέση στην ζωή όλων των ανθρώπων.

Γιώργος Βλαχογιάννης

FOLLOW US

Youtube Instagram
Gravity custom web