Με τις φωνές του Στάνλεϋ και της Στέλλα ξεκινάει η παράσταση του έργου «Το τραμ με το όνομα “Πόθος”» του Τενεσί Ουίλιαμς που παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ο Χάρης Φραγκούλης ερμηνεύει τον εμβληματικό ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκυ υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Μαζί του η Μαρία Ναυπλιώτου ως Μπλανς και η Θεοδώρα Τζήμου ως Στέλλα.

«Ο Στάνλεϋ λέει ότι πάει για μπόουλινγκ και η Στέλλα τον ρωτάει αν μπορεί να πάει μαζί του. “Τι σε κρατάει;” της απαντάει εκείνος. Αυτή η φράση νομίζω ότι είναι πολύ σημαντική για το έργο και ο τρόπος που επαναλαμβάνεται, γιατί μετά την ξαναλέει στη Μπλανς» λέει ο Χάρης Φραγκούλης. «Υπάρχει κάτι που θεωρούμε αυτονόητο για το πως είναι τα πράγματα και μπαίνει αυτή η ερώτηση. Τι με κρατάει να μην τρέξω, τι με κρατάει να μην κάνω αυτό που θέλω; Και αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον να το αναρωτηθεί κανείς για τον εαυτό του. Τι είναι αυτό που εμποδίζει κάποιον να πιει ή να φάει όσο θέλει, να ακολουθήσει το αίμα του. Τι σε κρατάει και λες ότι τα πράγματα είναι έτσι και τι είναι αυτό που σε κάνει να λες ότι είμαστε βέβαιοι για τα πράγματα. Γιατί το γεγονός ότι δεν κάνω κάτι έχει σχέση με μια βεβαιότητα, ότι αυτό δεν γίνεται. Και γιατί έχω την βεβαιότητα ότι έτσι ανεβαίνουν τα έργα και πώς παίζονται οι ρόλο; Γιατί έχω αυτή τη βεβαιότητα; Για να μην πάθουμε πανωλεθρία. Γιατί όλο αυτό είναι μια τρέλα. Τι με κρατάει να μην περάσω με κόκκινο; Εκεί τα όρια είναι πολύ ασαφή και αρχίζεις να αναρωτιέσαι για τα πάντα και φλερτάρεις με μια παράνοια.

Ο συγγραφέας. «Διάβασα το βιβλίο όταν ο Μιχαήλ μού πρότεινε το έργο και έτυχε στο καπάκι να μου κάνει πρόταση και ο Δημήτρης Καρατζάς για το “Γυάλινο Κόσμο” που θα ανέβει τον χειμώνα του 2018 στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας. Οπότε τα διάβασα μαζί. Διαφορετικό βέβαια το ένα κείμενο από το άλλο, αλλά και κάπου μαζί είναι και τα δύο. Αυτός ο συγγραφέας μπορεί στην αρχή να σου φανεί κάπως φολκλόρ, αλλά είναι κρεμμυδωτός, δηλαδή ξετυλίγεται σιγά-σιγά και έχει σχέση με τα δικά σου βιώματα και όσο αρχίζει να ανοίγει η ψυχή σου τόσο πιο πολύ μπορεί να σε χωρέσει. Πρόκειται για έναν σπουδαίο συγγραφέα. Γιατί μπορεί σε μια φόρμα υποτιθέμενου ρεαλισμού να χωρέσει τόση ποίηση; Αυτό είναι το σπουδαίο του και πολλά άλλα φυσικά».

Η ιστορία. 1947. Η Μπλανς, καθηγήτρια από το Νότο επισκέπτεται στη Νέα Ορλεάνη την αδελφή της Στέλλα, που ζει με τον άνδρα της Στάνλεϋ. Η Μπλανς βλέπει υποτιμητικά τον Στάνλεϋ, λόγω της καταγωγής του αλλά και του οξύθυμου και ακατέργαστου χαρακτήρα του, στοιχεία που καθηλώνουν την Στέλλα σε μια σχέση που κυριαρχείται από το ωμό πάθος. Η εύθραυστη και με ευγενική καταγωγή Μπλανς βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση με τον Στάνλεϋ και η συγκατοίκηση μαζί του αποτελεί την αφετηρία για να ξεδιπλωθεί το ομιχλώδες παρελθόν της και να αναπτυχθεί μια σχέση πάθους και μίσους, που κλονίζει για πάντα τις ευαίσθητες ισορροπίες των ηρώων.

Ο ρόλος. «Είναι περίεργο το αίσθημα αυτό για τον ρόλο γιατί μερικές φορές έχεις να κάνεις κάτι που το σχήμα του είναι τόσο μακριά από το δικό σου. Για παράδειγμα το σχήμα που έκανα στην “Οπερέτα” του Νίκου Καραθάνου ήταν τόσο μακριά από το δικό μου σχήμα, άσχετα της ψυχικής συγγένειας και τοποθεσίας που μπορεί να μιλάει κάποιος και μπορεί να είναι και η ίδια. Όταν λοιπόν το σχήμα είναι τόσο μακριά υπάρχει κάτι που διευκολύνει, γιατί αμέσως απενοχοποιείσαι. Όταν το σχήμα είναι κοντά, παρόλο που φαίνεται πιο εύκολο είναι πιο δύσκολο. Όπως νομίζω ότι στη ζωή οι μικρές αλλαγές είναι πιο δύσκολες από τις μεγάλες. Μπορεί κάποιος να ήταν αλκοολικός και μετά από μερικά χρόνια είναι αυστηρά χορτοφάγος και μετά από χρόνια να ψάχνει μαγικές πέτρες στο Θιβέτ, μετά να έχει πέσει στα βαριά ναρκωτικά και αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται. Κι όμως αυτό είναι πιο κοντά με έναν τρόπο από ότι φαίνεται. Πιστεύω ότι οι μόνες αλλαγές που μπορούν να γίνουν και αν μπορούν να γίνουν –με κεφαλαία γράμματα το αν- είναι οι μικρές αλλαγές. Εκεί που κάτι κουνιέται λίγο πιο δεξιά ή αριστερά από ότι ήταν. Αυτό έχει ένα ενδιαφέρον και το είδα μέσα σε αυτή τη συνάντηση. Μια μικρή μετατόπιση που να είναι πολύ μεγάλη».