«Ας τραγουδήσουμε στο εύθραυστο καράβι της ύπαρξής
μας / Τo sing in the fragile boat of our existence», του Φίλιππου Τσιτσόπουλου.

Η νέα πολυμεσική δράση-παρέμβαση του εικαστικού περφόρμερ
Φίλιππου Τσιτσόπουλου, στο πλαίσιο του κύκλου «Οι Ονειροπόλοι», του ΔΘΠ.

Μία βιωματική τριλογία εξερεύνησης μέσα στα «σπλάχνα» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Μια διαδραστική ανασκαφή ιστοριών, ανάμεσα στις σκηνές, τους χώρους υποδοχής των θεατών, τις αποθήκες, ακόμη και στον τρούλο του θεάτρου, ακολουθώντας νοητά τρεις θεμελιώδεις έννοιες και τη σύγχρονη ερμηνεία τους: Ναυάγιο - Ευχή - Θαύμα.

24/3 | 22.00
Η σοπράνο και ηθοποιός Κατερίνα Πλεξίδα ερμηνεύει την άρια του Bizet, "je crois entendre encore" και η ηθοποίος Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου απαγγέλει
Μανώλη Αναγνωστάκη.

14/4 |Ώρα 22.00
Η σοπράνο Βάσια Ζαχαροπούλου ερμηνεύει το "Ναυαγό" σε μουσική του Μίκη
Θεοδωράκη και ο ηθοποιός Άγγελος Μπούρας διαβάζει  ένα απόσπασμα από το
διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη  "Κοκκώνα Θάλασσα".

2/6 |Ώρα 22.00

Στο τριτο και τελευταίο μερος ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος θα ξεκινήσει απο τον Θόλο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και μαζι με το κοινο θα κατευθυνθεί στο Φουαγιέ όπου θα ολοκληρωσει την τριλογία με την περφορμανς feldeinsamkeit tonight σε τρείς γλώσσες: Αγγλικά, Eλληνικά και Iσπανικά.

Η ιστορία του Feldeinsamkeit Tonight.

Φίλιππος Τσιτσόπουλος

"Πριν από πολύ καιρό, το 1993, την ημέρα που πέθανε η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ηθοποιός, έπαιζε τον Πολώνιο στον Άμλετ του Σαίξπηρ στην Αθήνα. Ο πατέρας μου καταβεβλημένος από την απώλεια της γυναίκας του, της μητέρας μου, αφιερώνει επί σκηνής την παράστασή του ολοκληρωτικά σε εκείνη. Ήταν φανερό ότι όλες του οι χειρονομίες εκείνο το βράδυ μιλούσαν γι' αυτήν. Η μεγάλη συγκινητική στιγμή ήταν όταν ο Πολώνιος διάβαζε το ερωτικό γράμμα της κόρης του στον Άμλετ, προφέροντας τις λέξεις “ Να Αμφιβάλλεις αν υπάρχει φωτιά στα αστέρια, να αμφιβάλλεις αν ο ήλιος κινείται, να αμφιβάλλεις αν υπάρχει αλήθεια μέσα στο ψεμα, αλλά το οτι εγω σ αγαπώ γι αυτο ποτέ να μην αμφιβάλλεις. ’’

Ο πατέρας μου επαναλάβε το "ποτέ μην αμφιβάλλεις για την αγάπη μου" αλλες δυο φορες, που οι άλλοι ηθοποιοί στη σκηνη γνωρίζοντας τα γεγονότα, αποφάσισαν να παραμείνουν αδρανείς κοιτάζοντας τον.

Το κοινό, μη καταλαβαίνοντας τι συνέβαινε, άρχισε να χειροκροτεί, συγκινημένο από το κείμενο την παυση της ζωης και της στιγμης χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί, όλη αυτή η σκηνή τους συγκίνησε τόσο πολύ.Αργότερα, όταν γυρίσαμε σπίτι, ήταν η πρώτη νύχτα που η μητέρα μου δεν ήταν πλέον στο σπίτι να μας περίμενει, και καμία άλλη νύχτα πια, και καθώς ζέσταινε το φαγητό του για το δείπνο, μου είπε:" - Πρόσεξες ότι η παράσταση ήταν για τη μάνα σου. Και συνέχισε - "...Και εσύ σαν τον Λαέρτη, (ο γιος του στη έργο, προσπάθησε, στη ζωή σου να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και θα σ’ ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί τη μέρα, το να μην μπορείς να φερθείς ψεύτικα σε κανέναν ….."

Ήταν φανερό ότι εξακολουθούσε να παίζει το ρόλο του στο σπίτι, πιστεύοντας ή προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του ότι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε, παρατείνεται στην τέχνη, και η τέχνη πάλι παρατείνεται στο σπίτι και το σπίτι ως χώρος πρόβας, όλα ανακατεμένα και ολα μοναδικά.

 Χρόνια αργότερα, όταν πέθανε ο πατέρας μου, αποφάσισα να παρακολουθήσω όλα τα βίντεό του και τις παραστάσεις του, να διαβάσω και να θυμηθώ όλους τους ρόλους που έχει παίξει, να μελετήσω όλους τους μονολόγους του σε ένα είδος εμμονής, για να καταλάβω όλη την παιδική και εφηβική μου ηλικία στο σπίτι μου, γεμάτο θέατρο και και συνεχείς πρόβες από τον Χάρολντ Πίντερ στον Γκόμπροβιτς στον Άλμπυ, και από τον Μπέρι, στον Μπρεχτ και τον Μπέκετ, και έχω καταγράψει τον εαυτό μου σε έθιμα που έχουν να κάνουν με την ψυχή, έχοντας ως κύριο βιβλίο μεταξύ άλλων "Η ιστορία της ψυχής" του Παναγή Λεκατσά μεταξύ άλλων. 

Ξεκίνησα, παίζοντας τον Πολώνιο, μεταμορφώνοντας το κεφάλι μου με ζωντανά υλικά, δένοντάς τα στο πρόσωπό μου και δημιουργώντας μια εύκαμπτη μάσκα από γαρίδες, μιμούμενη το κόκκινο μούσι του Δανού Πολώνιου. 

Χρησιμοποίησα τις μάσκες από ζωντανά στοιχεία για να μεταμορφωθώ σε ένα πλάσμα ικανό να επικοινωνήσει με τον πεθαμένο πατέρα μου,αφιερώνοντάς του τα λόγια που αυτός τότε αφιέρωσε στη μητέρα μου κατά τη διάρκεια της παράστασης του Πολώνιου. Τα λόγια αυτά μαζί με ένα κείμενο ενός τραγουδιού με στίχους που επινόησα, επικαλύπτουν το παλιό lieder Feldeinsamkeit που ακουγεται στο βάθος τραγουδισμένο από την Julia Gulp. 

Η ολοκλήρωση μιας ζωής, οι αδύνατες απαντήσεις στα ερωτήματα, ο ρόλος, η αφετηρία ή η αρχή, της φιλοσοφίας του πατέρα-ηθοποιού, αλλά και της δικής μου φιλοσοφίας για τη ζωή, τη θρησκεία, το θάνατο και την αγάπη.

"Αν υπάρχει φωτιά στα αστέρια να αμφιβάλετε , αν ο ήλιος κινείται να αμφιβαλεται , να αμφιβάλλετε επισης  γιατί ίσως η αλήθεια κυοφορεί ένα ψέμα , αλλά οτι εγω σε έχω αγαπήσει για αυτο ποτέ να μην αμφιβάλεις ".

Διάρκεια : 90 λεπτά | Είσοδος Ελεύθερη 

Εκτέλεση Παραγωγής:

Ν.Β ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ