Βιώνοντας, επί σκηνής, την καθημερινότητα και τη γνήσια λαϊκή ζωή ενός μικρού ιταλικού χωριού μιας άλλης εποχής, η ηθοποιός Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου μάς μιλά για την παράσταση «Καβγάδες στην Κιότζα».

Η κωμωδία καταστάσεων του Κάρλο Γκολντόνι, που σκιαγραφεί και σχολιάζει με καυστικότητα και χιούμορ μια ολόκληρη εποχή, παρουσιάζεται σε μετάφραση - σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από την Τετάρτη 19 Μαρτίου.

Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου εμπλέκεται με διασκεδαστικό τρόπο στους αθώους καυγάδες, που αναδεικνύουν τη διαπλοκή στις σχέσεις, αλλά και την ευδαιμονία της άγνοιας, και μιλά για το έργο και τη σύγχρονη ζωή μας.

Οι «Καυγάδες στην Κιότζα» είναι μια κωμωδία καταστάσεων της καθημερινότητας των απλών λαϊκών ανθρώπων, στο ψαροχώρι της Κιότζα, κοντά στη Βενετία. Ψαράδες, νοικοκυρές, έμποροι και ένας δικαστικός εμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι καυγάδων. Ο Κάρλο Γκολντόνι γράφει αυτή την κωμωδία το 1762, σε ώριμη ηλικία, πριν αναχωρήσει οριστικά για το Παρίσι, πικραμένος από τη Βενετία.

Σχολιάζει με καυστικότητα, χιούμορ και νοσταλγία μια ολόκληρη εποχή,. εκείνη των νεανικών του χρόνων, όταν ήταν δικαστικός στην πόλη της Κιότζα και είχε τριφτεί με αυτούς τους απλούς ανθρώπους, τις αγωνίες τους, τις συνθήκες τους και τη διασκεδαστική άγνοιά τους.

 Ποιες είναι οι περιπέτειες των ηρώων του και τι σκιαγραφεί ο συγγραφέας μέσα από αυτές;

Οι ταπεινοί του ήρωες ζουν τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής! Οι άνδρες αγωνίζονται στη θάλασσα. Είναι ψαράδες, που παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα. Οι γυναίκες είναι νοικοκυρές, αλλά συμβάλλουν στην επιβίωση, πλέκοντας και πουλώντας δαντέλα. Από τις 40.000 ψυχές της Κιότζα, οι 30.000 είναι γυναίκες! Οι άνδρες χάνονται στη θάλασσα.  Άρα, για τις ανύπαντρες κοπέλες, ο γάμος είναι μέγας αγώνας προς την ελευθερία τους.

Θέλουν να ξεφύγουν από την κηδεμονία των μεγαλύτερων παντρεμένων αδελφών. Αυτός ο ανταγωνισμός για τον πολυπόθητο γαμπρό πυροδοτεί τον πόλεμο, με πέτρες, μαχαίρια και ξεμαλλιάσματα, ανάμεσα στις δύο γειτονικές οικογένειες. Οι εμπλεκόμενοι θα καταλήξουν στον ανακριτή, προς επίλυση όλης αυτής «της παράλογης και αστείας διαμάχης». Ο ουμανιστής Κάρλο Γκολντόνι δεν παραλείπει να κάνει και νύξεις για τον ρόλο των εμπόρων “που πλουτίζουν σε βάρος των φτωχών ψαράδων” ή για τη δωροδοκία της εξουσίας που, μετά, «κάνει πως δεν σε ξέρει πια, ούτε σαν κουμπάρο, ούτε σαν συνάνθρωπο».

 Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δικού σας ρόλου;

Οι ρόλοι των λαϊκών αυτών κατοίκων της Κιότζα συνιστούν έναν Χορό. Ένα ομοιογενές σύνολο χαρακτήρων, απλοϊκών, ευερέθιστων, ευσυγκίνητων και αγαθών ανθρώπων. «Η σιόρα Πάσκουα - η Ξυλόσομπα», σύζυγος του «καπετάν Τόνι - το Κοφίνι», που υποδύομαι, είναι καθρέφτης της γειτόνισσας  «σιόρα Λίμπερα - η Αγγούρω», που υποδύεται η φίλη Ελένη Ουζουνίδου.

Είναι συγγενείς ιδιοσυγκρασίες, άνθρωποι αυθόρμητοι «που μιλούν πριν να σκεφτούν»  και αυτή είναι και η δυσκολία της προσέγγισης αυτών των ρόλων από μας «τους πολύπλοκους σύγχρονους». Είναι αθώοι άνθρωποι, συνεχώς έκπληκτοι για ό,τι τους συμβαίνει και, γι’ αυτό, αφοπλιστικά συμπαθείς.

Δεν νομίζω ότι θα μου άρεσε να μη γνωρίζω τι συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά είναι στιγμές, που θα ήθελα να «κρυφτώ» από αυτόν τον καταιγισμό πληροφοριών και την τρομοκρατία των κακών ειδήσεων από όλο τον κόσμο. Και τότε, ζηλεύω τους κατοίκους της Κιότζα και τον μικρόκοσμό τους. Γι’ αυτό, με χαρά τους συναντώ κάθε φορά στο μαγικό Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Ιδανική ιταλική σκηνή για τον Γκολντόνι και άρτιο θέατρο - εργαλείο για τον ηθοποιό.

Τη μη ανάληψη ευθύνης από αυτούς που διαχειρίστηκαν την τύχη του λαού μας, 40 χρόνια τώρα. Την αδυναμία συγκρότησης ενός συνολικού εθνικού σχεδίου μέσα στην παγκόσμια φουρτούνα. Τη μετάθεση ευθύνης σαν κύριο χαρακτηριστικό μας, στοιχείο που, στην κωμικότητά του, το συναντάμε και στους «Καυγάδες στην Κιότζα»!

Πως δεν μας φταίνε πάντα μόνο οι ξένοι, μόνο οι άλλοι. Πρέπει να αγαπήσουμε την κοινότητα. Τη χώρα σαν ολότητα. Την πατρίδα σαν μέλος της μεγάλης πατρίδας Ευρώπης (εγώ έτσι την αντιλαμβάνομαι, ο πολιτισμός της είναι η πατρίδα μου). Και όχι μόνο να νοιαζόμαστε για το παιδάκι μας, το σπιτάκι μας, το χωριουδάκι μας. Γιατί αυτό συντηρεί το πελατειακό κράτος και δεν μας βοηθάει να αποκτήσουμε την ταυτότητα του ενήλικου υπεύθυνου πολίτη.

Βλέπετε κάτι ελπιδοφόρο για μια καινούρια αρχή;

Ότι αρκετοί αναρωτιόμαστε πραγματικά τι έφταιξε από πριν και η παγκόσμια καταιγίδα δεν μας βρήκε «να πέφτουμε από τα σύννεφα». Στον συντονισμό και τη δημιουργικότητα αυτών των ανθρώπων ελπίζω και στο γερό κύτταρο επιβίωσης του λαού μας.