Με πολύ απλό, σαφή και καθαρό τρόπο. Με βαθύ ρίζωμα στην κοινωνία και ταυτόχρονα πέταγμα με τη φαντασία και το ρίσκο. Ένας χώρος πολιτισμού οφείλει να πατάει βαθιά τα πόδια του στη γη και ταυτόχρονα να μπορεί να ονειρεύεται και να προχωράει στο μέλλον. Σε ένα δημόσιο χώρο παρέμβασης δεν μπορεί να γίνει, το ένα χωρίς το άλλο γιατί δεν μπορείς να λειτουργείς ερήμην μιας κοινωνικής πραγματικότητας και ενός μέλλοντος που χτίζεις. Για να χτίσεις ένα μέλλον χρειάζεται να καινοτομήσεις. Για να καινοτομήσεις χρειάζεται να πάρεις ρίσκα για να διευρύνεις όρια. Για να διευρύνεις όρια πρέπει να είσαι αποφασισμένος, να χρησιμοποιήσεις την φαντασία σου, την τόλμη, να μπορείς να πείθεις και να αφοράς τον κόσμο. Με την εναλλαγή αυτών των δύο αξόνων και την ισόρροπη σχέση τους το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά πορεύεται σαν πρωτοπόρος οργανισμός. – Μιλάτε με σεβασμό για τον Πειραιά και βλέπετε το ΔΘΠ σαν υπερτοπικό πόλο με έντονη Πειραϊκή ταυτότητα. Ποια είναι η σύγχρονη ταυτότητα πέρα από τα κλισέ των «παιδιών του Πειραιά» που ανάγονται σε άλλες εποχές; Το πρώτο και μεγάλο στοίχημα του Πειραιά είναι η θάλασσα. Ο Πειραιάς διαχρονικά ήταν ένας τόπος που συνορεύει με τη θάλασσα, ένα τεράστιο λιμάνι – μια τεράστια αγκαλιά. Που ανοίγεται προς τη Μεσόγειο, και τον κόσμο. Το δεύτερο στοιχείο της ταυτότητας του Πειραιά είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά, η Πινακοθήκη Πειραιά, το Ναυτικό Μουσείο, το πολύ σημαντικό Ίδρυμα Λασκαρίδη και άλλες δομές. Όλα αυτά εκφράζουν με πολλαπλούς τρόπους την διαχρονική ιστορία του Πειραιά.. Το τρίτο στοιχείο είναι ότι έχουμε μια πόλη με έντονα σημάδια ρήξης, ανάμεσα σε κοινωνικά μορφώματα, τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν να παράγουμε ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Ο Πειραιάς είναι ίσως η μόνη περιοχή της Ελλάδας η οποία συνδυάζει με ισόρροπο και αγαστό τρόπο την υψηλή κουλτούρα του Τσαρούχη, του Βρεττάκου, του Μουρσελά, του Μποκόρου, το Πέραμα και τα νεκροταφεία πλοίων, την Ελευσίνα, τον Ασπρόπυργο, τη Δραπετσώνα και φυσικά το Δημοτικό Θέατρο. Το ΔΘΠ, λοιπόν συνδέεται με όλα αυτά, εμπνέεται από την ιστορία της πόλης του και αγκαλιάζει κάθε καινούργια συνθήκη: κοινωνική και πολιτιστική. «Ο Πειραιάς είναι ίσως η μόνη περιοχή της Ελλάδας η οποία συνδυάζει με ισόρροπο και αγαστό τρόπο την υψηλή κουλτούρα του Τσαρούχη, του Βρεττάκου, του Μουρσελά, του Μποκόρου, το Πέραμα και τα νεκροταφεία πλοίων, την Ελευσίνα, τον Ασπρόπυργο, τη Δραπετσώνα και φυσικά το Δημοτικό Θέατρο». – Θα λέγαμε ότι η κουλτούρα του Πειραιά εκτός από το λιμάνι καθορίζεται έντονα από τον Ολυμπιακό αλλά και την Πειραϊκή Εκκλησία, δύο φορείς πανίσχυρους που είναι πανταχού παρόντες και στα δημοτικά / πολιτιστικά πράγματα. Το ΔΠΘ θα είναι ένας τρίτος πόλος, πιο σύγχρονος, πιο ανατρεπτικός; Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά φιλοδοξεί να είναι ένας τρίτος πόλος ανατρεπτικός, γιατί αγκαλιάζει τους νέους με δράσεις και προγράμματα που τους αφορούν, γιατί κρατά τις πόρτες του ανοιχτές στην τοπική κοινωνία, γιατί είναι τόπος φιλόξενος για μετανάστες και κάθε δομή η οποία μπορεί και θέλει να εμπλακεί σε ένα διάλογο με τη τέχνη και το θέατρο ειδικότερα.. Έχω μάθει να λειτουργώ συνθέτοντας, διαφορετικά και ανόμοια πράγματα, πάντα προς την κατεύθυνση μιας καινούργιας αρμονίας. Το ΔΘΠ δεν αποκλείει κανέναν, αντίθετα προσπαθεί να δώσει βήμα σε πολλές και διαφορετικές ομάδες, χωρίς περιορισμούς . – Ο Δήμος Πειραιά στον οποίο ανήκει το θέατρο είναι από τους πολύπαθους. Όταν ανακαινίστηκε το ΔΘΠ ξεχώριζε σαν όαση μέσα στην απεριποίητη πόλη (όχι ότι η Αθήνα πάει πίσω). Ποια είναι η κατάσταση στους γύρω δρόμους σήμερα; Ο Πειραιάς αναπτύσσεται, αλλάζει, πατάει στα πόδια του και προσπαθεί να αναπτυχθεί με στόχο να γίνει μια μοντέρνα ευρωπαϊκή πόλη. Ο Δήμος Πειραιά και ο Δήμαρχος Γιάννης Μώραλης υλοποιούν ένα σοβαρό πρωτοποριακό πρόγραμμα χωρικής ανάπλασης (Ο.Χ.Ε.). το οποίο θα δώσει μια νέα ζωή στην πόλη. Αυτή η νέα εποχή έρχεται με τα τεράστια έργα του τραμ, του μετρό, της ανάπλασης ολοκλήρων περιοχών του Πειραιά, ανάπλασης δίπλα από το λιμάνι, τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε όλοι την κρουαζιέρα, την εμπορική κίνηση και τον τρόπο με τον οποίο συνεργαζόμαστε όλοι σε ένα τραπέζι – η εμπορική τάξη του Πειραιά, τα μουσεία, η αναπτυξιακή δημοτική αρχή – για μπορέσουμε να προχωρήσουμε προς τα μπροστά. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί πόλοι ανάπτυξης. Ο καθένας έχει τη δική του δυναμική, αλλά για πρώτη φορά έχω την αίσθηση ότι οι πόλοι αυτοί προσπαθούν να συνεργαστούν με στόχο και όραμα. «Η Αθήνα έχει πολλές θεατρικές σκηνές, πολλές ταβέρνες, πολλά περίπτερα, πολλές εκκλησίες…».