METROPOLIS Θεατρικός… καπετάνιος - Ο Τάκης Τζαμαργιάς αποκαλύπτει το πρόγραμμα παραστάσεων του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τον Δημήτρη Χαλιώτη
METROPOLIS
Θεατρικός… καπετάνιος
Ο Τάκης Τζαμαργιάς αποκαλύπτει το πρόγραμμα παραστάσεων του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά
«Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα θέατρα της Ελλάδας» μου λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Τάκης Τζαμαργιάς. Διαφωνώ. Είναι το ωραιότερο. Πρόκειται για ένα πραγματικό στολίδι. Και όταν το κοιτάζεις απέξω και όταν μπαίνεις στο εσωτερικό του. «Παραδόθηκε ένα αριστούργημα. Η αναπαλαίωση που έγινε είναι μια δουλειά πολύ υψηλού επιπέδου», μου επισημαίνει ο Τάκης Τζαμαργιάς, πανευτυχής που το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά λειτουργεί ξανά μετά από 14 χρόνια.
Τον συναντάω στο γραφείο του στον τρίτο όροφο του θεάτρου. Ενα μικρό, πολύ απλό γραφείο. Για τα ελληνικά δεδομένα μοιάζει παράδοξο που ένα τέτοιο γραφείο ανήκει σε έναν διευθυντή. Θα περίμενες μάλλον να ανήκει στη γραμματέα του. Ο Τάκης Τζαμαργιάς όμως δεν ανήκει σε αυτούς που ονειρεύονται γραφεία. Είναι ηλίου φαεινότερο. Καθισμένος πίσω από στοίβες χαρτιών και φακέλων μιλάει ασταμάτητα στο τηλέφωνο για να βγάλει άκρη με τη γραφειοκρατία, συνεργάζεται σε πολύ φιλικό κλίμα με τις στενές του συνεργάτιδες, αγχώνεται με κάποιες παραλείψεις που μόλις διαπίστωσε… Νέος κύκλος τηλεφώνων. Κάποια στιγμή περνάει από το γραφείο ο γιος του. «Ακόμα δεν ήρθες να δεις το ‘’Ελλην Βρυκόλαξ’’!» του υπενθυμίζει με παράπονο. «Ισως την Τρίτη», απαντάει βιαστικά ο γιος του. «Αν βρεις θέση! Γίνεται χαμός! Και δεν σου δίνω πρόσκληση!» του λέει ο Τζαμαργιάς και καταλαβαίνεις αμέσως ότι βρίσκεται εκεί για να παράξει έργο και όχι για να κάνει τα χατίρια σε κανέναν.
«Αυτό το θέατρο είναι η ιστορία της πόλης. Είναι η αντανάκλαση της ιστορίας της πόλης», μου λέει περήφανος για την πειραιώτικη καταγωγή του. «Ηδη με το άνοιγμά του δημιούργησε ελπίδες και υψηλές προσδοκίες. Ηταν σχεδόν 14 χρόνια κλειστό και υπήρχε μεγάλα λαχτάρα ιδιαίτερα από την τοπική κοινωνία να επαναλειτουργήσει», μου εξηγεί και διευκρινίζει: «Ο προσδιορισμός ‘’Δημοτικό’’ διαβάζεται ποικιλότροπα. Για άλλους μπορεί να είναι το Πνευματικό Κέντρο της γειτονιάς τους και για άλλους ένα θέατρο αξιώσεων. Αυτό το θέατρο είχε πάντα ένα πρόβλημα ταξικό. Παρουσιάζονταν ας πούμε λυρικά θεάματα για την υψηλή κοινωνία, ενώ τα πιο λαϊκά στρώματα δεν είχαν πρόσβαση. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Γίνεται μία νέα εκκίνηση».
Φαίνεται ενθουσιασμένος που οι περισσότερες παραστάσεις που επέλεξε μέχρι σήμερα να παρουσιαστούν κέρδισαν το ενδιαφέρον του κοινού. Η «Ιλιάδα» του Λιβαθινού έβγαλε την τέταρτη εβδομάδα το 1/3 των εξόδων της. Η «Ρομαντική μου Ιστορία» τον Δεκέμβρη ήταν sold out. Το ίδιο και το «Πνεύμα των Χριστουγέννων» με τον Ακη Σακελλαρίου. Το «Μόνος με τον Αμλετ» με τον Αιμίλιο Χειλάκη γεμίζει το θέατρο και πήρε παράταση μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου, ενώ ο «Έλλην Βρυκόλαξ» του Κωνσταντίνου Ντέλλα σπάει κι αυτός ταμεία.
«Ουσιαστικά εμένα η θητεία μου ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο. Δεν είχα δυνατότητα για σχεδιασμό, παρά μόνο για προγραμματισμό, γιατί έπρεπε αμέσως μετά τα εγκαίνια να υπάρξει μία συνέχεια. Τώρα όμως αλλάζουμε ρότα», μου λέει ανακοινώνοντάς μου περιχαρής την πρώτη παραγωγή του ίδιου του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τα μέσα Μαρτίου. Είναι το «Καβγάδες στη Κιότζα» του Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. «Ισως του πιο πνευματικού μας σκηνοθέτη», παρατηρεί και συνεχίζει: «Είμαστε περήφανοι, γιατί θα κάνουμε την δική μας παραγωγή. Αλλιώς τον ρόλο μου τον θεωρώ περιττό. Δεν έχω λόγο να είμαι εδώ αν δεν υπάρξει παραγωγή δική μας. Δεν με αφορά να είμαι μεταπράτης».
Του ζητάω να μου αποκαλύψει και άλλα πράγματα που αφορούν τον προγραμματισμό των προσεχών μηνών. «Έχουμε στις 7, 8 και 9 Μαρτίου ένα αφιέρωμα στις Γυναίκες που λέγεται «Γυναικών Μονόλογοι». Θα είναι μία πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση. Η Ρένη Πιττακή θα ερμηνεύσει στο φουαγιέ του θεάτρου την μονόπρακτη όπερα του Γιώργου Σισιλιάνου «Η Κυρία του Σεληνόφωτος», βασισμένο πάνω στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Ρίτσου, η Μαρίνα Ασλάνογλου θα επαναλάβει στη σκηνή το «Τζόρνταν» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, η Υρώ Μανέ θα παίξει ξανά τον «Συμβολαιογράφο» σε σκηνοθεσία του Καραμίχου και θα παρουσιαστεί και ο μονόλογος “Morento” της Εύας Κεχαγιά, σε σκηνοθεσία της Ολγας Λασκαράτου», μου λέει.
Κι έρχονται κι άλλα… «Θα δούμε το ‘’Στον ίσκιο της θυγατέρας’’από μία θεατρική ομάδα, που είναι όλοι απόφοιτοι του Πειραϊκού Συνδέσμου. Πρόκειται για μια παράσταση που στηρίζεται στα λαϊκά παραμύθια. Και επίσης στον χώρο του ΟΣΕ, στον Αγιο Διονύση στο λιμάνι, η ομάδα Nomades θα παρουσιάσει ένα θέαμα πολύ ιδιαίτερο στις 13, 14 και 15 Μαρτίου. Αυτή η ομάδα πηγαίνει από πόλη σε πόλη και παρουσιάζει μία διαφορετική παράσταση που φέρει το όνομα ενός συναισθήματος. Στον Πειραιά θα παρουσιάσουν τη ‘’Θλίψη’’. Τρελάθηκα λίγο, αλλά τη ‘’Θλίψη’’ θα παρουσιάσουν! Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η πρότασή τους και ενεργοποιούν ταυτόχρονα και την τοπική κοινωνία», παρατηρεί.
Μέσα στον Απρίλιο θα υπάρξει και μία Ημερίδα για τον Αυτισμό, όπου και θα συνδεθεί ζωντανά το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με το Αγγέλων Βήμα, που παίζεται η παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» με κεντρικό ήρωα ένα αυτιστικό αγόρι, ενώ τον Μάιο θα παρουσιαστεί μία δουλειά πάνω στη Λούλα Αναγνωστάκη. Λέγεται «Ενέδρες της ζωής – Λούλα Αναγνωστάκη» και είναι μία σύνθεση, ένα μοντάζ πάνω στο έργο της σπουδαίας συγγραφέως, που το έχει κάνει ο Μάνος Καρατζογιάννης και δίνει έμφαση στον πολιτικο-κοινωνικό χαρακτήρα του έργου της.
Οπως μου αποκαλύπτει ο Τάκης Τζαμαργιάς ήδη το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά βρίσκεται σε συζητήσεις με το Φεστιβάλ Αθηνών για το καλοκαίρι, ενώ τον Ιούνιο θα παρουσιαστεί για μόνο τέσσερις παραστάσεις, με προοπτική να επαναληφθεί κανονικά τον ερχόμενο χειμώνα, η μουσικοθεατρική παράσταση της Λίνας Νικολακοπούλου «Η Τετράς του Πειραιά», ένα αφιέρωμα στους τέσσερις ρεμπέτες που έδρασαν στον ευρύτερο χώρο του Πειραιά.
Παράλληλα με τον προγραμματισμό ο Τζαμαργιάς έχει να παλέψει και με την ελληνική γραφειοκρατία. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά δεν έχει διοικητική αυτοτέλεια. Ανήκει στον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Πειραιά. «Θα ήταν σίγουρα καλύτερο να είχαμε διοικητική αυτοτέλεια, γιατί τώρα γίνονται αναγκαστικά λάθη και παραλείψεις. Πρέπει να συνεννοηθούν πάρα πολλοί άνθρωποι. Ολο το πράγμα γίνεται πολύ πιο δύσκολο. Γι’ αυτό και σε κάποια πράγματα έχουμε μείνει πίσω», ομολογεί, ενώ τα λειτουργικά έξοδα του θεάτρου τρέχουν. «Πρόκειται για 8.000 τετραγωνικά. Μας στοιχίζει 2.500 ευρώ η ημέρα! Αλλά πηγαίνουμε καλά! Ξέρετε τα ανταποδοτικά οφέλη δεν είναι πάντα άμεσα και χρηματικά. Διαμορφώνεται μία παιδεία και ο κόσμος δεν κυνηγά μόνο τα ονόματα», σχολιάζει με χαμόγελο.
Η σύμβασή του είναι μόνο για έναν χρόνο. Λήγει τον Σεπτέμβρη. Ακόμα ένα ελληνικό παράδοξο. «Θα σας πω το εξής και ας υποστώ τις συνέπειες. Εγώ φροντίζω να φτιάξω πρόγραμμα μέχρι τα Χριστούγεννα. Γιατί σκέφτομαι πως, αν δεν το κάνω, όποιος έρθει θα περάσει το ίδιο που πέρασα εγώ. Στο θέατρο οι δουλειές δεν κλείνουν τον Σεπτέμβρη. Κλείνουν αυτή την εποχή. Αν χάσουμε λοιπόν τώρα τη δυνατότητα να έχουμε τους σημαντικότερους σκηνοθέτες δεν έχει νόημα. Και ήδη αυτή τη στιγμή είμαστε σε πολύ καλό δρόμο με τον Νίκο Μαστοράκη για να κάνουμε από το φθινόπωρο τα ‘’Κόκκινα Φανάρια’’, που νομίζω ότι είναι ένα έργο που αφορά ιδιαίτερα όλους τους Πειραιώτες», μου τονίζει.
Λίγο πριν τελειώσουμε την κουβέντα μας νιώθει την ανάγκη να μου εξομολογηθεί ότι τα έχει καλά με τον εαυτό του. «Εχω κάνει αρκετούς εχθρούς. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά νιώθω καλά, γιατί λειτουργώ κρυστάλλινα και δεν διεκδίκησα κάτι για μένα, αν και ζηλεύω. Πρέπει όμως να μπορούμε να βάζουμε στην άκρη το προσωπικό μας, γιατί το θέατρο θα συνεχίσει και μετά από εμάς…»
Σκέφτομαι ότι αν είχαμε περισσότερους ανθρώπους σαν τον Τάκη Τζαμαργιά σε τέτοιες θέσεις θα ήταν όλα καλύτερα. Και αν τους αφήναμε επίσης να κάνουν και τη δουλειά τους…