Εργο-ορόσημο της παγκόσμιας δραματουργίας, ο «Φάουστ» του Γκαίτε έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή, στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Κατερίνας Ευαγγελάτου.

Η παράσταση στημένη με γεωμετρική λιτότητα, αφαιρετική, εικαστικά άρτια, με σκοτεινές περιοχές δράσης, συναισθηματικές ρωγμές, αλλά και αρκετές πινελιές χιούμορ, ζωντάνεψε κάτω από τη σκέπη του κλασικού, «ανέπνευσε» μέσα όμως από μια σύγχρονη οπτική και σίγουρα επικοινώνησε με το κοινό.

«Ο Φάουστ έχει κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αλλά καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του αισθάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή. Αποζητά μία στιγμή που θα του φανερώσει το νόημα του κόσμου, της ανθρώπινης ύπαρξης» σημειώνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου.

Ο Φάουστ του Νίκου Κουρή, κουρεμένος μοϊκάνα, μπαίνει σε καταγώγια που δεν θα έμπαινε ποτέ, συνομιλεί με κακά πνεύματα και παρασύρει τη 16χρονη Μαργαρίτα σε έναν έρωτα που θα την οδηγήσει σε τραγικό τέλος. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού αλλάζει συναισθήματα (απελπισία, έρωτας, μετάνοια), διαθέτει την τραγικότητα του ήρωα φιλτραρισμένη ωστόσο μέσα από το πολυδιάστατο της ύπαρξής του.

Για την ένωση του Φάουστ με τον Μεφιστοφελή η σκηνοθέτις τονίζει ότι ο τελευταίος «του ανοίγει την πόρτα στη σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του. Αυτό το δαιμόνιο alter ego θρέφει τον εθισμό του Φάουστ στην αέναη κίνηση μέσα από την άρνηση κάθε ορίου και κάθε περιορισμού στις απολαύσεις».

Ο αεικίνητος Μεφιστοφελής του Αργύρη Πανταζάρα διαθέτει όλη τη σκευή για την ερμηνεία του χαρακτήρα και πείθει απόλυτα στον ρόλο του αρνητικού, μηδενιστικού «άλλου εαυτού» του ήρωα, σε μια καθηλωτική ερμηνεία. Οι δυο τους, με νεανικό σφρίγος, ορμάνε στην εποχή της βίας όπως σε παραλήρημα μετά από τραύμα, αναζητώντας περισσότερο πόνο, περισσότερη ηδονή, περισσότερη δύναμη μέσα σε ένα σύμπαν απεγνωσμένων ανθρώπων και βουβών, αμέτοχων θεών.

Ο «Φάουστ» είναι έργο στοχαστικό, οραματικό, τραγικό, ποιητικό αλλά και σατιρικό, θεμελιακό για τη νεότερη ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ενώ ταυτόχρονα είναι ο προπομπός και το βαρόμετρο σκηνικών επιτευγμάτων του εικοστού αιώνα και παραμένει ένα μεγάλο στοίχημα για τους δημιουργούς της σκηνής. Αν θεωρήσουμε ότι ο μύθος του «Φάουστ» αντανακλά τη μετάβαση από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση, θα πρέπει να αναλογιστούμε πως το έργο του Γκαίτε αντανακλά την είσοδο στη νεότερη εποχή του θεάτρου.

Τα στοιχεία και οι σκηνές που αντλούν τη μορφή τους από την αρχαία τραγωδία και την κωμωδία, το σατυρικό δράμα, και την όπερα, είδη που εναλλάσσονται ακόμη και μέσα σε κάθε πράξη του έργου, προσφέρουν την προπαρασκευή για την είσοδο στο μοντέρνο θέατρο το οποίο θα εξελίσσεται συνεχώς από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Τη μετάφραση υπογράφει ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος και τη σκηνοθεσία η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Σύμβουλος δραματουργίας είναι ο Πλάτων Μαυρομούστακος. Το διώροφο σκηνικό με ένα λειτουργικό πατάρι (900 κιλών) φιλοτέχνησε η Εύα Μανιδάκη.

Οι χορογραφίες της Πατρίσιας Απέργη καλοδουλεμένες, ιδιαίτερα στις σκηνές συνόλου (Βαλπούργεια νύχτα). Στο ύφος της παράστασης τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, ωραία η ροκ μουσική σύνθεση του Γιώργου Πούλιου. Οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ σε κάποιες στιγμές σχεδόν «μαγικοί».

Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Αργύρης Πανταζάρας, Νάνσυ Σιδέρη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ερρίκος Μηλιάρης, Κλήμης Εμπέογλου, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Αγησίλαος Μικελάτος. Συμμετέχουν επίσης 30 σπουδαστές από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.

Οι παραστάσεις διαρκούν έως τις 31 Ιανουαρίου 2016.