Ο Κωνσταντίνος Ρήγος μάς εκπλήσσει πάλι ανεβάζοντας το σαιξπηρικό «Ρωμαίος Ιουλιέτα» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε ένα σύγχρονο, οργουελικής ατμόσφαιρας σύμπαν χρησιμοποιώντας τη μετάφραση του Δημητρίου Βικέλα σε δεκαπεντασύλλαβο. Διαβάστε τι είπε στη Μαρία Κρύου.

  

Τι σε έκανε να μοιράσεις τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους σε τόσους ηθοποιούς; 

Το υλικό που είδα στην οντισιόν μου άρεσε πολύ κι έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω ένα σύνολο ηθοποιών με δύο Ιουλιέτες, όπου η μία εναλλάσσεται με την άλλη και επτά αγόρια, τα οποία ερμηνεύουν διαφορετικές στιγμές του Ρωμαίου αλλά και κάποιους άλλους ρόλους. Στην περίπτωση της διπλής Ιουλιέτας, η Δανάη Επιθυμιάδη και η Κίττυ Παϊταζόγλου μοιράζονται το ρόλο προβάλλοντας διαφορετικά στοιχεία του χαρακτήρα της ηρωίδας. Η μία βρίσκει το φως και η άλλη το σκοτάδι. 

Είναι η εξέλιξη του ίδιου χαρακτήρα που όμως έχει διαφορετικές θερμοκρασίες κάθε στιγμή. Στην αλληλουχία των Ρωμαίων, το κοινό στοιχείο είναι η νεότητα. Ο Αλέξανδρος Αχτάρ, ο Γιάννης Καραούλης, ο Αναστάσιος Καραχανίδης, ο Γιώργος Κατσής, ο Παναγιώτης Μπρατάκος, ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος και ο Αντώνης Σταμόπουλος μοιράζονται το ρόλο του Ρωμαίου και εξυπηρετούν διαφορετικά πράγματα ο καθένας. Ο ένας είναι πιο ρομαντικός, ο άλλος πιο κυνικός, ο άλλος πιο χιουμορίστας. 

Οι γονείς του Ρωμαίου δεν εμφανίζονται στην παράσταση, εμφανίζονται όμως μέσα από βίντεο οι ηγεμονικοί γονείς της Ιουλιέτας, τους οποίους υποδύονται η Μαρία Σκουλά και ο Ακύλλας Καραζήσης. Επί σκηνής επίσης κράτησα την Παραμάνα, την οποία ερμηνεύουν εναλλάξ η μέτζο σοπράνο Άρτεμις Μπόγρη και η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη, αλλά και τον Πατήρ Λαυρέντιο, τον οποίο υποδύεται ο Ιερώνυμος Καλετσάνος. Αυτοί οι δυο παίζουν καταλυτικό ρόλο. Συνεχώς προσπαθούν να ανατρέψουν την κατάσταση δίνοντας λύσεις, τις οποίες βέβαια ανατρέπει διαρκώς ο Σαίξπηρ, για να φτάσει στη μέγιστη τραγωδία.

  

Από τη φωτογράφηση φαίνεται πως η παράσταση έχει μια πανκ αισθητική, ενώ παρακολουθώντας το βίντεο μού ήρθε στο μυαλό η ταινία του Μπαζ Λούρμαν. 

Η ταινία του Λούρμαν ήταν μια σωστή μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο. Είμαστε μακριά από αυτή την αισθητική, όμως η παράσταση έχει αυτή την ενέργεια προσαρμοσμένη στο θέατρο. Τα κοστούμια είναι μοντέρνα με κάποιες ρομαντικές λεπτομέρειες και στοιχεία που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Διαβάζοντας το έργο είδα ότι υπάρχει τρομακτική βία. Δεν έχει σχέση με την εικόνα του ερωτικού παραμυθιού που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Μεταφέρω τη δράση σε μια μελλοντική εποχή όπου η εξουσία διατηρείται καταπιέζοντας τους νέους. 

Εκείνοι πάλι, μεγαλώνοντας μέσα σ’ ένα απολυταρχικό σύστημα, έχουν μάθει πως πρέπει να σκοτώσεις για να κρατήσεις τη θέση σου στην κοινωνία. Σ’ αυτή την οργουελική εποχή όπου απαγορεύεται ο έρωτας, η Ιουλιέτα επαναστατεί. Όλα όσα συμβαίνουν στο έργο έχουν εφαρμογή σε κάθε κοινωνία κι αυτό είναι που κάνει τον Σαίξπηρ τόσο σημαντικό. Και κακά τα ψέματα, αυτή είναι και η βασική δομή της κοινωνίας μας. Θα υπάρχει πάντα η καταπίεση, για να μπορεί να διατηρεί την κυριαρχία της η εξουσία.

  

Νομίζω πως ναι, αν δεν προσπαθήσεις να κάνεις την αυτοκριτική σου και να βελτιώσεις τη συνθήκη στην οποία ζεις. Ο καθένας απλά προσπαθεί να μεταφέρει το πρόβλημα του στους άλλους. Δεν ξεφύγουμε εύκολα από αυτή τη συνήθεια. 

Ο έρωτας εξυπηρετεί την ανάγκη του ανθρώπου να πονάει. Ο πόνος φέρνει την επιβεβαίωση, οπότε σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός. Ο έρωτας είναι «καταστροφικός» αλλά και αναγκαίος. Διάβαζα σ’ ένα κείμενο: «μισείτε αλλήλους». Ο άνθρωπος τρέφετε από το μίσος του για τον άλλο και η εντολή αγαπάτε αλλήλους δόθηκε για να μας θυμίζει πως υπάρχει και η αγάπη. Πλέον δεν σκοτώνουμε όπως οι πρωτόγονοι, σκοτώνουμε με το λόγο – ένα άμεσο και καταλυτικό εργαλείο. Η ευκολία των social media έχει δημιουργήσει μια νέα Ιερά Εξέταση. 

Τον Μεσαίωνα υπήρχε ένας εχθρός απολύτως ορατός. Σήμερα, μπορεί κάποιος ανώνυμα ή με ένα ψευδώνυμο να σε προσβάλει. Είναι σωστό να λες τη γνώμη σου, αλλά το να βρίζω όποιον θέλω και να καταδικάζω με απίστευτη ευκολία είναι μια καινούργια ανεξέλεγκτη δύναμη. Όλο αυτό δεν έχει διαχρονική αξία, είναι κάτι του δευτερολέπτου, και δυστυχώς το έχουμε συνηθίσει. Ακόμα κι αν σε προσβάλουν δημόσια, λες δεν πειράζει, σε δύο μέρες θα έχει ξεχαστεί. Υπάρχει, δηλαδή, μια τρομακτική επιπολαιότητα στην αντιμετώπιση των πραγμάτων. Υπάρχει πάντα ένας αόρατος εχθρός που τελικά μπορεί να είναι και φίλος.