Το Δημοτικό θέατρο Πειραιά ,πλέον ,κάνει τις δικές του παραγωγές και σιγά σιγά βρίσκει το «ρόλο» που του ταιριάζει ανάμεσα στις άλλες θεατρικές σκηνές και δεν είναι άλλος από τον πρωταγωνιστικό.

Αυτό λοιπόν συμβαίνει και σε αυτή την παράσταση που πραγματικά σε εντυπωσιάζει διότι στέκεται στην ουσία του έργου και δεν επαναπαύεται απλά στην παρουσίαση μιας καλής παράστασης με γνωστούς ηθοποιούς στην πιο εντυπωσιακή θεατρική σκηνή της Ελλάδας.

Εξ αρχής δίνεται μια περιηγητική μορφή παρουσίασης και ο θεατής νοιώθει σαν να παρακολουθεί μέσα από μια κλειδαρότρυπα την ερωτική σχέση δύο ανθρώπων και ενίοτε τριών μέσα στη κρεβατοκάμαρα τους ή καθισμένος στο διπλανό τραπέζι ενός εστιατορίου ή ακόμα και βρισκόμενος δίπλα τους μέσα σε ένα μπαρ.

Αυτό και μόνο το στοιχείο δίνει μεγάλη δυναμική στην παράσταση την οποία όμως και οι ηθοποιοί από την πλευρά τους αξιοποιούν στο έπακρο.

Παρατηρούμε λοιπόν με ανεστραμμένη χρονολογική σειρά, από το τέλος στην αρχή ,τρεις χαρακτήρες οι οποίοι τονίζουν με εξαιρετική ακρίβεια τα διαφορετικά εκείνα στοιχεία του χαρακτήρα τους τα οποία όμως δημιουργούν και τη «μαγνητική» έλξη μεταξύ τους μέχρι να βρεθούν και πάλι στη θέση που ο ένας απωθεί τον άλλο. Ο χρόνος εδώ, αλλοιώνοντας όχι μόνο την εξωτερική αλλά και την εσωτερική εικόνα των τριών χαρακτήρων αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο. Αυτό επιθυμεί άλλωστε και ο συγγραφέας. Οι σιωπές των τριών ηθοποιών κρύβουν λέξεις που δεν θα ειπωθούν ποτέ αλλά τις ακούει το κοινό σε μεγάλη ένταση.

Η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου είναι, πραγματικά, μια απόδειξη «συνομιλίας» του σκηνοθέτη με το συγγραφέα. Καταφέρνει να παρουσιάσει μια άκρως θελκτική παράσταση και να υπογραμμίσει, μέσα από μια φαινομενικά ασύμβατη με την εποχή μας μπουλβαρική πλοκή κωμωδίας και δράματος, την διαχρονική έννοια της προδοσίας ως αποστροφή από τα ιδανικά και την πίστη του ενός για τον άλλο.

Ο Νίκος Ψαρράς δίνει μια στιβαρή ερμηνεία του ρόλου του που παραπέμπει σε αρχέτυπο άνδρα και του ταιριάζει απόλυτα. Η Μαρία Σκουλά είναι επίσης εξαιρετική στο ρόλο της και στοιχειοθετεί μια εκδοχή της σύγχρονης γυναίκας η οποία, μέσα από το δυναμισμό και την ελευθερία των επιλογών που της επιτρέπει πλέον να έχει η κοινωνία, εκτροχιάζεται και οι συνέπειες είναι οδυνηρές. Ο Γιώργος Γλάστρας ερμηνεύοντας με μεγάλη πιστότητα το ρόλο του θήτη και του θύματος λειτουργεί ως ο χαρακτήρας που «απορροφά» τα πυρά των άλλων δύο, έχοντας κι αυτός όμως μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην τελική έκβαση των πραγμάτων.

Άξια αναφοράς είναι και τα κουστούμια των ηθοποιών τα οποία έχει επιμεληθεί η Τίνα Τζόκα.

Εν κατακλείδι πρόκειται για μια παράσταση που προτείνεται ανεπιφύλακτα σε αυτούς που κάποια στιγμή στη ζωή τους πρόδωσαν ή προδόθηκαν αφήνοντας πάντα ένα κομμάτι του εαυτού τους στο παρελθόν, θέλοντας έτσι να δώσουν χώρο στο παρόν. Για όλους μας, δηλαδή.