Ο προικισμένος σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος, διάλεξε ένα από τα ωραιότερα έργα του Πίντερ για την «κάθοδό του» στο Πειραιά. Και ένα καταπληκτικό θέατρο, το Δημοτικό Πειραιώς, το καλύτερο αναμφισβήτητα της πόλης. Η «Προδοσία» είναι ένα έργο που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εξιστορεί τη μακρόχρονη, παράνομη, σχέση ενός άντρα (Τζέρρυ, Νίκος Ψαράς) ,με τη γυναίκα (Έμμα, Μαρία Σκουλά), του καλύτερου του φίλου του (Ρόμπερτ, Γιώργος Γλάστρας). Και βέβαια πρόκειται για μία «Απιστία» – θα μπορούσε κάλλιστα μάλιστα να είναι αυτός και ο πρωτότυπος τίτλος του έργου- που αρχίζει και τελειώνει όμως ηθελημένα ανορθόδοξα. Από το τέλος προς την αρχή. Οι τρείς ήρωες μέσα σε εννέα σύντομες σκηνές, που ο ιδιοφυής συγγραφέας τις αντιστρέφει χρονολογικά, κατορθώνει το ακατόρθωτο: Να μας μιλήσει για τη προδοσία της συζυγικής πίστης, της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της αλήθειας, των ιδανικών, της ίδιας της ζωής! Αλλά ας δούμε την ιστορία του έργου: Το έργο ξεκινά με την συνάντηση των δύο πρώην εραστών, δύο χρόνια μετά την διακοπή του δεσμού τους, και πηγαίνει πίσω στον χρόνο, για να καταλήξει τη μέρα που ξεκινά  «ο παράνομος δεσμός τους», δέκα χρόνια πριν. Έχουμε λοιπόν ένα μαγευτικό ταξίδι μέσα στον χρόνο, από τα ωραιότερα αναμφισβήτητα, ταξίδια που κάνουμε, όλοι στη ζωή αυτή. Αλλά ο Πίντερ μας μιλά και για ένα άλλο ταξίδι, το ταξίδι της γλώσσας, της γλώσσας που υπεκφεύγει, που παραποιεί, που κοροϊδεύει, που σπάνια αφήνει να αποκαλυφτεί η αλήθεια. Οι ήρωες του, κοροιδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό, τις συμβατικότητες μέσα στις οποίες αναγκάζονται, είναι καταδικασμένοι, να ζήσουν. Κινούνται διαρκώς στα ακαθόριστα σύνορα μεταξύ σοβαρότητας, και σοβαροφάνειας. Πότε είναι τραγικοί, και πότε κωμικοί. Οι μάσκες που συνεχώς φοράνε, τους κρύβουν, από μια ταραχώδη και γεμάτη πάθος συναισθηματική ζωή, που μπορεί όμως, να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Κρύβονται, όπως κρυβόμαστε όλοι μας, γιατί φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε κατάματα τη ζωή. Μια ζωή που πολλές φορές δεν την αντέχουμε, δεν τη μπορούμε. Με τη βοήθεια αυτής της γλώσσας της τόσο ψεύτικης και παραπλανητικής, κατορθώνουμε να αυτό-προστατευτούμε. Όπως, αυτό- προστατεύονται, και οι τρεις πρωταγωνιστές. Καταφέρνουμε με μέσο πάντα την γλώσσα, να πλεονεκτούμε, απέναντι στους άλλους, ή να φανταζόμαστε ότι πλεονεκτούμε. Το ίδιο πράγμα δηλαδή που συμβαίνει και στο έργο του Πίντερ. Στην πραγματικότητα, ο μεγάλος Νομπελίστας, πέρα από άριστος και αριστοτεχνικός χειριστής της γλώσσας, λυπάται και συμπονά, τον πάσχοντα άνθρωπο. Που κρύβεται πίσω από πανύψηλα τείχη, που χτίζει ο ίδιος ελπίζοντας μάταια βέβαια, ότι θα γλυτώσει. Ότι μπορεί να γλυτώσει. Μέσα στο σύμπαν των τριών ηρώων του Πίντερ, υπάρχει αγάπη φιλία, σεβασμός για τα αισθήματα και τη προσωπικότητα του άλλου, υποκρισία, σε τεράστιες ποσότητες μάλιστα, ένα αδιάκοπο παιχνίδι ,ακόμη και μία υφέρπουσα ομοφυλοφιλία μεταξύ των δύο φίλων. Ο Ρόμπερτ λέει σε ένα σημείο του έργου, απευθυνόμενος στη γυναίκα του:« Όταν του το είπες όμως-για το παιδί που θα έφερνε η Έμμα στον κόσμο-χάρηκε, που θα γινόμουνα πατέρας; (Παύση) Πάντα μου άρεσε ο Τζέρρυ. Να πω την αλήθεια, μου άρεσε πε-ρισ-σό-τε-ρο από ότι, μου άρεσες εσύ. Ίσως θα μπορούσα να έχω σχέσεις μαζί του εγώ (Σιωπή). Πες μου αύριο θα πάμε στο Τορτσέλλο;» Το παράνομο ρομάντζο των δύο παντρεμένων με άλλους, εραστών-αυτό δηλαδή που είναι η ουσία του έργου, το αφανίζει, όπως όλα ανεξαιρέτως τα πράγματα, η ζωή. Ο θεατής θα αναρωτηθεί και δικαίως, παραληρήματα του τύπου : «Δες πως με κοιτάς. Δεν μπορώ να περιμένω, είμαι παραζαλισμένος είμαι εξουθενωμένος, με θαμπώνεις, θησαυρέ, θησαυρέ μου, δεν μπορώ πια να κοιμηθώ, όχι άκου, αλήθεια σου λέω, δε θα μπορώ πια να περπατήσω, θα είμαι ένας σακάτης, θα τσακιστώ, θα χαθώ, θα παραλύσω ολότελα, κρατάς τη ζωή μου στα χέρια σου, εκεί με έφερες, σε κατάσταση κατατονίας, ξέρεις τι είναι η κατατονία; Ξέρεις; ξέρεις η κατάσταση όπου βασιλεύει ο πρίγκιπας του κενού, ο πρίγκιπας της απουσίας, ο πρίγκιπας της ερήμωσης. Σ΄αγαπώ.» τι έγιναν με το πέρασμα του χρόνου. Όμως ο ευρηματικός σκηνοθέτης, αυτή τη φορά, φρόντισε για τους θεατές, και ένα άλλο ταξίδι περιήγηση, στο χώρο. Οι ήρωες του έργου και οι θεατές μαζί τους, σταθμεύουν σε διάφορους χώρους του Δημοτικού θεάτρου, μπαρ, φουαγιέ, κλιμακοστάσιο, χώροι υποδοχής κοινού, εκεί δηλαδή που εξελίσσονται και οι σκηνές. Έτσι έχουμε λοιπόν για μας τους θεατές και ένα υπέροχο ταξίδι ομορφιάς, σε ένα από τα ωραιότερα αξιοθέατα του Πειραιά. Ή με άλλα λόγια, μια ξενάγηση στο Δημοτικό του θέατρο. Η ωραιότερη σκηνή του έργου, είναι η τελευταία, όπου ο ερωτοχτυπημένος Τζέρρυ, σε κατάσταση παροξυσμού και αφόρητου ερωτικού πάθους, διασχίζει μισόγυμνος, τρέχοντας πάνω κάτω, στο κεντρικό διάδρομο της πλατείας, κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα των ακροβολισμένων στα τριών ορόφων, θεωρεία των θεατών, του Δημοτικού Πειραιώς. Οι τρεις πρωταγωνιστές είναι έξοχοι. Συναγωνίζονται, και πολύ καλά κάνουν, ο ένας τον άλλον με θαυμάσια ομολογουμένως αποτελέσματα. Ο σύζυγος του Γιώργου Γλάστρα, είναι ο κλασσικός ψυχρόαιμος Άγγλος, φλεγματώδης, γεμάτος υποψία και κατανόηση. Διαθέτει μία θαυμάσια φωνή και είναι σοφά αποστασιοποιημένος από το ερωτικό πάθος των δύο φλογερών εραστών. Σχεδόν τους παρακολουθεί και κλείνει τα μάτια συγχρόνως. Ερμηνεία πολύ προσεγμένη, και καλοζυγισμένη. Ο Νίκος Ψαράς, περνά σε μια θαυμάσια ώριμη φάση της καριέρας του, θερμόαιμος, ερωτύλος, φλέγεται από το πάθος για τη γυναίκα του φίλου του. Ασυγκράτητος όταν ξεσπά ο έρωτας. Συγκρατημένος και απόμακρος, όταν αυτός έχει χαθεί. Η Μαρία Σκουλά στο ρόλο που δόξασε η Ρένη Πιττακή, στη πρώτη παρουσίαση του έργου στην Ελλάδα από το θέατρο Τέχνης, είναι υπέροχη στο ρόλο της ερωτευμένης γυναίκας, γεμάτη αθωότητα, φυσικότητα και πάθος, και διαλυμένη από τη σοβαρότητα και την αυτοσυγκράτηση, όταν χρησιμεύει ως κυματοθραύστης του ερωτικού πάθους του εραστή της. Ένας μεγάλος ρόλος για μια μεγάλη ηθοποιό. Ο Γιάννης Μόσχος πήρε ένα αποπνιχτικό, απαισιόδοξο, δράμα δωματίου διάλυσης των ανθρώπινων σχέσεων, και μας έδωσε μία παράσταση φαντασμαγορίας, ανοίγματος ψυχής, και ανθρώπινης υπέρβασης.

Πηγή http://stasinews.gr/entertainment/prodosia-tou-charolnt-pinter/