Γιάννης Στάνκογλου: Συμπαθής Καλιγούλας!

Συνέντευξη | Τασούλα Επτακοίλη | Κ - Καθημερινή

 Είχαμε να συναντηθούμε από το 2014· λίγο πριν γεννηθεί ο γιος του. Παραγγέλνουμε καφέ και μου δείχνει φωτογραφίες στο κινητό του. «Αυτός είναι ο Φίλιππος. Με ροκ σταρ δεν μοιάζει;» Γελάει. Φωτίζεται το πρόσωπό του. Ευτυχής πατέρας. Ο Φίλιππος είναι δυόμισι ετών. Και η Φοίβη επτά. «Προσπαθώ να είμαι συνεχώς δίπλα στα παιδιά μου», λέει ο Γιάννης Στάνκογλου. «Πριν από το ραντεβού μας εξοικονόμησα είκοσι λεπτά και έτρεξα στο σπίτι να τα δω λίγο, γιατί το βράδυ δεν θα τα προλάβαινα ξύπνια. Τους δίνω όσο περισσότερο από τον χρόνο μου γίνεται, αλλά δεν μου φτάνει για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου».
Θέμα πρώτο στην κουβέντα μας: η ζωή στο σπίτι με τα δύο «Φ». «Τρία», με διορθώνει. «Υπάρχει και ο Φάτσας, ο γάτος μας. Είναι ο... πρωτότοκος, δεκαέξι ετών». Η Φοίβη μοιάζει στη μαμά της, τη σκηνοθέτιδα Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν. «Τουλάχιστον πήρε τον δικό μου χαρακτήρα», διευκρινίζει ο Γιάννης. Θα ήθελε να τη δει ηθοποιό; «Δεν τρελαίνομαι. Η ίδια λέει ότι το θέατρο δεν έχει χρήματα, άρα θα πρέπει να κάνει κάτι άλλο (γέλια), αλλά το έχει ήδη αγαπήσει. Αναμενόμενο, αφού από τα δύο της χρόνια έχει δει όλες τις παραστάσεις μου και στις πρόβες την έχω μαζί μου. Πρόσφατα έφτιαξε θίασο με συμμαθητές της και παιδιά φίλων. Θα ανεβάσουν τον “Οιδίποδα” και θα παίξει την Ιοκάστη. Θα προτιμούσα, πάντως, μεγαλώνοντας να κάνει κάτι άλλο πριν, να έχει αποκτήσει εμπειρίες. Κι αν τη φέρει ο δρόμος της στην ηθοποιία, κανένα πρόβλημα».
 
Μήπως δεν θέλει να βιώσουν τα παιδιά του την οικονομική ανασφάλεια που συνήθως ταλανίζει τον ηθοποιό; «Οχι, δεν το σκέφτομαι έτσι. Kι εγώ ζόρικα μεγάλωσα. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος και η μητέρα μου εργαζόταν σε κλωστοϋφαντουργείο. Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι να τους εμφυσήσω την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό, προς τον εαυτό τους και προς τους άλλους, ώστε να πατούν στα πόδια τους, να είναι δυνατά και να μη φοβούνται. Να λένε θαρρετά τη γνώμη τους, να παίρνουν το μέρος αυτού που έχει δίκιο και να παλεύουν για το δικό τους δίκιο μέχρι τελικής πτώσεως».
 
Ο ίδιος έγινε ηθοποιός χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει. Εχοντας αλλάξει διάφορες δουλειές και με τα χρήματα της αποζημίωσης που του εξασφάλισε μια απόλυση, αποφάσισε να σπουδάσει υποκριτική στη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη. «Ηταν στο πλαίσιο μιας εσωτερικής αναζήτησης, δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Οταν όμως πήρα έναν μικρό ρόλο στον “Κοριολανό” του Σαίξπηρ και στην πρεμιέρα ανέβηκα στη σκηνή του Ηρωδείου, ένιωσα αυτό το μαγικό πράγμα που συμβαίνει με το κοινό σε μια παράσταση και είπα: Α, ωραία είναι εδώ, θέλω να μείνω».
 
Από την αρχή της περασμένης δεκαετίας, που έκανε το ντεμπούτο του, έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. «Την αγαπώ αυτή τη δουλειά. Αν της δοθείς, αν την κάνεις με την ψυχή σου κι αν έχεις την τύχη να συναντηθείς με αξιόλογους συνεργάτες, σου δίνει πολλές χαρές. Εγώ μόνο χαρές έχω να θυμάμαι». Πρόσφατη προσθήκη στη λίστα με τις χαρές είναι το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Φλωρεντίας για τον ρόλο του στην ταινία «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη. Ή μήπως όχι; «Το χάρηκα, αλλά ένα βραβείο δεν σου αλλάζει τη ζωή. Σ’ αυτή τη χώρα, μάλιστα, ίσως σου κάνει και κακό. Σου στερεί δουλειές. Μπορεί κάποιοι να σε θεωρήσουν δύσκολο, απροσπέλαστο... Και μια και μου το θύμισες, δεν μου το έχουν στείλει ακόμη το βραβείο. Πρέπει να τηλεφωνήσω στον Αθανίτη!»
 
Mε την Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν μετρούν δεκαεπτά χρόνια κοινής πορείας –«Η τρέλα μας είναι ο κοινός παρονομαστής μας», λέει– και τέσσερις θεατρικές συνεργασίες. Φέτος θα ξανασυναντηθούν στον «Καλιγούλα» του Αλμπέρ Καμύ, σε δική της σκηνοθεσία και με τον ίδιο στον ρόλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Είναι εύκολη αυτή η συνύπαρξη; «12-6 μ.μ., τις ώρες της πρόβας δηλαδή, είμαστε συνεργάτες. Μετά, σύζυγοι. Μπορεί να πούμε ένα-δυο πράγματα το βράδυ που θα πέσουμε για ύπνο, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Είναι τόσο έντονη αυτή η δουλειά, που, αν την κουβαλήσεις και στο σπίτι, θα χάσεις τα αυγά και τα πασχάλια!»
 
Ο Καλιγούλας είναι ένας ήρωας δαιμονοποιημένος από την Ιστορία. Ο δικός τους θα διαφέρει; Θα βγει συμπαθής; «Το προσπαθώ. Και είναι τεράστιο μάθημα για μένα ως ηθοποιό να λέω πράγματα πολύ σκληρά, αλλά με στόχο να κάνω τον θεατή, αφού ξεπεράσει το αρχικό σοκ, να σκεφτεί. Ενα είναι σίγουρο: δεν κάνουμε θέατρο φαντεζί, με φόνους, αίμα και τα σχετικά. Ο Καμύ παίρνει τον μύθο του Καλιγούλα –σίγουρα έχει διαβάσει τον Σουετόνιο και τους άλλους Ρωμαίους ιστορικούς– και τον αντιστρέφει. Βάζει στο κέντρο τον θάνατο, απέναντι στον οποίο όλοι είμαστε ίσοι. Ο θάνατος είναι ο προορισμός μας, η πορεία καθενός προς αυτόν τον προορισμό διαφέρει. Ο Καλιγούλας είναι ένας σχετικά ευαίσθητος και ευγενικός πρίγκιπας, που οδηγείται σκαλοπάτι-σκαλοπάτι στην παράνοια μετά την απώλεια της Δρουσίλλας, αδελφής και ερωμένης του. Τότε συνειδητοποιεί ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι».
Η παράσταση ανεβαίνει από τις 3 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πώς τιθασεύει ο Γιάννης Στάνκογλου το άγχος του για το αν θα γεμίσει ή όχι η αίθουσα; «Θα νομίσεις ότι το λέω για... στυλ, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Χαίρομαι όταν βλέπω το θέατρο γεμάτο, αλλά δεν ξεκινώ από αυτό. Εχω κάνει δουλειές που είχαν όλες τις προϋποθέσεις να είναι εμπορικές και δεν πήγαν καλά. Και με τον μονόλογο του Ρεμπώ γεμίζαμε τις αίθουσες, όπου κι αν πηγαίναμε. Σημαντικό για μένα είναι να έχω στα χέρια μου ένα καλό κείμενο και άξιους συνεργάτες, που θα τους εμπιστεύομαι και θα τους πιστεύω. Και να αλλάζω γήπεδα. Και τραγουδιστής θέλω να γίνω κάποια στιγμή, και ζωγράφος! Μόνο έτσι μαθαίνω».  
 
 
 
info 
Από 3 Φεβρουαρίου, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν. Σκηνικά: Πάρις Μέξης. Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Θεοδώρα Τζήμου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Μιχάλης Afolayan, Δημήτρης Κίτσος/Κώστας Νικούλι, Αριστοτέλης Αποσκίτης, Χάρης Εμμανουήλ, Δημήτρης Λιόλιος, Γιώργος Νάκος, Στράτος Σωπύλης, Κώστας Λάσκος.
Μια παραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και της Stefi Productions - Γιάννης Μ. Κώστας.
 
Περιοδικό "Κ"

FOLLOW US

Youtube Instagram
Gravity custom web